Μοιράζομαι τα χρώματα.

Μοιράζομαι τα χρώματα και των ψυχών τα όνειρα

μαζεύω τις ηλιαχτίδες που κρύφτηκαν πίσω από ένα βλέμμα σου

μ’ επίσημα φορέματα της μέρας σε στολίζω

δεν ξέρω αν μπορώ να γαληνέψω ή να πλημμυρίσω

από τ’ άρωμα της φύσης που με ξυπνά

όταν τ’ αγκάλιασμα του νου μένει μετέωρο

κι ακούω, λες, σκίρτημα καρδιάς

είναι μάλλον ταξίδι μοναξιάς

κρυστάλλινο νερό της νιότης με κυκλώνει…

Κι απλά αφήνομαι σαν το κυπαρίσσι

να δρέπω καρπούς φανταστικούς

και μια ανάσα να φουντώνω μες στα στήθη

περιμένοντας τη φράση σου ν’ ανθίσει

πέτρα της υπομονής η φωνή σου να γεμίσει

το δοχείο της φωτιάς που αραιώνει τον καημό.

Λάσκαρης Π. Ζαράρης