"Υγρή βροντή", ένα διήγημα που προέκυψε από τη συνεργασία της Εύας Λόλιου και του Λάσκαρη Ζαράρη.

   Μέσα από το τραγούδι των σταγόνων, που παίζουν με τους βράχους, αμέτρητες δροσοσταλίδες κρυώνουν τον ανοιξιάτικο αέρα. Το ουράνιο τόξο παίζει με την ομίχλη. Ιριδισμοί χρωμάτων, παλέτα των αισθήσεων σε κορεσμό. Θεόρατα δέντρα, ελάτες και οξιές αγκαλιάζουν τρυφερά το τοπίο. Τα αγριολούλουδα και οι μέλισσες οργιάζουν σε αμέτρητα ερωτικά σκιρτήματα. Η πράσινη γαλήνη των πουλιών σκεπάζεται από την υγρή βροντή του σκοτεινού καταρράκτη.
    Φωτεινή νεράιδα των σταγόνων λούζει τα πράσινα μαλλιά της, κολυμπώντας στα κρυστάλλινα νερά της λίμνης. Σκουπίζει με νούφαρα το σμιλεμένο κορμί της κατακρήμνισης. Προσπαθεί να φτάσει το φως, που παιχνιδίζει με τον ρυθμό των σταγόνων που τρέχουν στον βράχο. Τότε αγγίζει με την παλάμη της μια οπτασία ονείρου. Μέσα στην σπηλιά του νερού είναι ο δικός της φτερωτός Άγγελος. Χρόνια περίμενε να τον συναντήσει, να μην είναι τόσο μόνη. Τον ονομάζει ορκισμένο στην γαλήνη της ψυχής της.
    Αμέσως νότισε η επιθυμία της, δάκρυσε η ματιά σαν κύλησε η μυστική ηχώ της ψυχής στο αντίκρισμα του έρωτα. Τραγούδι γάργαρο βγήκε απ’ τα χείλη που άγγιξαν τη δροσιά του. Κατεβασιές νερού στην έγχορδη σιωπή, που άκουγαν μόνο οι δυο τους. Ξεδίψασμα της ψυχής με την αγάπη της καρδιάς.
Η φωτισμένη νεράιδα ρώτησε τον άγγελο της πού είναι το σώμα του.
    Ο Άγγελος σιωπηλά, της έδειξε ένα άστρο στο στήθος του, σταγόνα σε μοσχοβολιστό ανοιξιάτικο πέταλο. Πλαγιαστό φεγγάρι να ταξιδεύει στην ευλογία δυο ενωμένων κόσμων. Καθώς προσπαθεί λυπημένη να αγγίξει το αόρατο χέρι του, τυφλώνεται από το τοπίο της καρδιάς της, νιώθει ζεστή την παλάμη του στη θηλυκότητα του κορμιού της.
    Στο φαράγγι της ευτυχίας, στεφανωμένοι με τις μυρωδιές των δροσερών κορμιών τους, ορκίζονται αιώνια αγάπη.

Εύα Λόλιου - Λάσκαρης Ζαράρης