"Ο Άργος και ο ζητιάνος", ένα εξαιρετικό διήγημα από την Εύα Λόλιου.

   Άνθρωποι προσπερνούν βουβά ο ένας τον άλλον. Είμαι ανάμεσά τους, κουρασμένος απ' όσα είδα και άκουσα. Η βουή της σκληρότητας, καυσαέρια, μαύρα σύννεφα που τυλίγουν την καρδιά μου. Μια πόλη άψυχη, κουφάρια διαβαίνουν βιαστικά τη μεγάλη λεωφόρο. Πώς ν' αντέξω την κακία αυτού του κόσμου;
    Χρόνια τώρα ματώνουν οι γυμνές μας πατούσες, ψάχνοντας να βρούμε έναν άνθρωπο μέσα στα θηρία. Απλώνω το χέρι για μια ματιά, ένα νεύμα φιλικό. Λίγα ψίχουλα ψυχής να χαϊδέψουν τον πιστό μου φίλο. Νιώθει τη ματωμένη μου πληγή, γλύφοντάς την. Τα καφέ παράπονα του μιλούν στην καρδιά μου. Κρύβω τα δάκρυα μου απ' το επίμονο βλέμμα του.
    Αυτός ο χιονιάς δε λέει να φύγει. Καινούργιες νιφάδες στροβιλίζονται στον χορό του σκληρόκαρδου ανέμου. Πιρουνιάζει το κορμί μου. Ο Άργος προσφέρει ζεστές αναπνοές στα παγωμένα πατήματα μου.
    Απομεινάρια ζωής τα λιγοστά χαρτόνια, καίγονται όμορφα στο τσίγκινο βαρέλι. Η γλύκα τής επαφής με γεμίζει ελπίδες. Χαίρεται ο καλός μου σαν με νιώθει, κουνώντας χαρούμενα την ουρά του. Χαμογελώ στο μικρό παιδί, σαν κυλιέται, παίζοντας με το χιόνι.
    Το πρωί όλα μοιάζουν σαν ένα κακό όνειρο. Ντυμένος ανάλαφρα βαδίζω στον δρόμο του ήλιου. Γύρισε η Άνοιξη. Ο Άργος μού γαβγίζει επίμονα, να του πετάξω την κίτρινη μπαλίτσα.

Εύα Λόλιου

Βόλος