Ήταν θέλημα Θεού.

Λευκά τριαντάφυλλα στα χέρια μου που τρέμουν
λευκά πέταλα που μοσχοβολούν παράδεισο
χωρίς αγκάθια ένα κοτσανάκι με το μπουμπούκι κλειστό.
Όλα αυτά μου τα έδωσες ένα σκοτεινό πρωινό
ίσως το πιο αγνό ευχαριστώ που άκουσα ποτέ μου
ίσως το πιο πικρό αντίο που πρόφεραν τα χείλη σου.
Έκαιγαν οι ψυχές και οι καρδιές όνειρα και αγάπη
μέχρι που τα μάτια στάλαξαν γλυκόπικρο ποτό
και τα τελευταία αγγίγματα χάρισαν έναν ήλιο
στην ομορφιά που ακούγεται σαν ήχος εσπερινός.
Δυο κεριά φώτιζαν στο μανουάλι
ήταν θέλημα Θεού τώρα να πορευτούν στη ζωή ξεχωριστά.
 

Λάσκαρης Π. Ζαράρης