Μισώ αυτό το σπίτι...
Μισώ τα παράθυρα,
τις πόρτες,
τα πατώματα...
τις χαραμάδες
που τρυπώνουν εκεί
όλες οι σκέψεις μου,
που φωλιάζουν
σαν τρωκτικά,
που μόλις νυχτώνει βγαίνουν
κι αρχίζουν
να ροκανίζουν
τις αντοχές της ψυχής μου.
Μισώ τα παράθυρα,
τις πόρτες,
τα πατώματα...
τις χαραμάδες
που τρυπώνουν εκεί
όλες οι σκέψεις μου,
που φωλιάζουν
σαν τρωκτικά,
που μόλις νυχτώνει βγαίνουν
κι αρχίζουν
να ροκανίζουν
τις αντοχές της ψυχής μου.
Μισώ τα ντουβάρια
που στέκονται ακόμη όρθια
από πείσμα
και δε πέφτουν
να πλακώσουν τους ίσκιους μου,
που τριγυρνάνε από συνήθεια
γύρω απ' το σώμα μου...
Μισώ τις προσωπογραφίες
που κρέμονται στους τοίχους,
που κατοικούν εδώ,
χαμογελαστά πρόσωπα
περασμένων χρόνων,
στοιχειώνοντας
το θλιβερό παρόν μου...
ΛΙΤΣΑ ΜΟΣΚΙΟΥ
που στέκονται ακόμη όρθια
από πείσμα
και δε πέφτουν
να πλακώσουν τους ίσκιους μου,
που τριγυρνάνε από συνήθεια
γύρω απ' το σώμα μου...
Μισώ τις προσωπογραφίες
που κρέμονται στους τοίχους,
που κατοικούν εδώ,
χαμογελαστά πρόσωπα
περασμένων χρόνων,
στοιχειώνοντας
το θλιβερό παρόν μου...
ΛΙΤΣΑ ΜΟΣΚΙΟΥ
..θαυμάσιο. Λίτσα μου,είναι στιγμές που,ποιητικά,φτάνεις ως τα πάνω....συνέχισε!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ όμορφο φίλε μου Βασίλη,η Λίτσα γράφει υπέροχα!!!
Διαγραφή