Δακρύζει το βλέμμα μου, από αγάπη, σαν
κοιτώ τη Γιασεμούλα. Ανθίζουν τα μπουμπούκια της καθώς κοιτούν μ’ ευγνωμοσύνη
τον ουρανό. Ανατριχιάζει συγκινημένη στην πρώτη φθινοπωρινή βροχούλα. Ένα παιδί
που δεν κατεβάζει τα μάτια απ' το πρόσωπο του θεού. Ακόμη κι οι άνεμοι μπροστά
της στέκουν σιωπηλοί ν’ αγγίξουν την ευωδιά της, να παρασύρουν αγνούς σπόρους
στις σκοτεινές πεδιάδες της διαδρομής τους. Τρέχει
παιδί ακόμη, στα ρυάκια των δρόμων, πλατσουρίζει σαν πουλάκι, ραμφίζει τις
στάλες του ουρανού με κλειστά μάτια. Μου χάρισε η ζωή έναν άγγελο να φωτίσει τα
μονοπάτια που μου απέμειναν να διανύσω.
Κάτω απ'
τη μηλιά ανθίζουν λογιών λογιών άνθη. Σπλαχνικά καθαρίζουν τη σαπίλα της
αμαρτίας. Μήλα πορφυρά του πάθους γίνονται σπόροι αγγέλων. Τέτοιος σπόρος έφερε
στον κόσμο το Γιασεμί μου. Καρπός μιας αμαρτίας ενός απαγορευμένου έρωτα,
βλάστησε στη ζωή μου για να μου φέρει την ευτυχία.
Εκείνος είχε τη θάλασσα στα μάτια του, μ’ έπαιρνε στα ταξίδια του. Φτάναμε μαζί σε ανεξερεύνητα νησιά. Σκάβαμε τις αμμουδιές να βρούμε πηλό, να πλάσουμε τον δικό μας παράδεισο. Σαν ξημέρωνε όμως, όλα έσβηναν απ' τη σκληρή γόμα της αλήθειας. Γυρνούσε στην οικογένεια του αφήνοντας με μόνη με τις θυμίσεις του ταξιδιού μας. Γελούσα κι έκλαιγα στον ύπνο μου. Άλλοτε αγγελικά φτερά με παρηγορούσαν κι άλλοτε μαύρες εσάρπες έτειναν το χέρι να μου δείξουν την κόλαση. Γνώριζα πως δεν έπρεπε να τον αγαπώ. Καθόμουν αμίλητη στο παράθυρο, κοιτώντας τους περαστικούς. Ανάλαφρα τα βήματα της ψυχής, έφεραν καθαρά πρόσωπα, χωρίς ενοχές σημάδια. Ζήλευε η καρδιά μου τη λευτεριά στις αγνές αγάπες, μα σαν τον αντίκριζε καρδιοχτυπούσε σαν τρελή για ένα του μόνο χάδι.
Ήρθε η ημέρα του αποχαιρετισμού ρίχνοντας άγκυρα στο γαλήνιο λιμάνι του. Μ’ ένα εισιτήριο και μία ξεχαρβαλωμένη βαλίτσα ανέβηκα στο τρένο της επιστροφής για το χωριό μου. Καθώς κυλούσε η ζωή μου σε σιδερένιες ράγες, ένιωσα την απογοήτευση και την απελπισία να βυθίζουν τη σκέψη μου. Οι σταθμοί του τρένου, μουντοί και λυπημένοι. Έψαχνα να βρω μια ελπίδα στα πετάγματα ενός γλάρου, μα μόνο κοτσύφια υπήρχαν που έτρωγαν τα πεσμένα ψίχουλα στον δρόμο.
- Μητέρα, έλα να χορέψουμε κάτω απ' τη βροχή!
Αγκαλιασμένες κοιτούμε τον ουρανό. Ένα γιασεμί παίζει με τα πρωτοβρόχια ευχαριστημένο. Ένα γερασμένο μήλο κοκκινίζει ακόμη από ντροπή....
Εκείνος είχε τη θάλασσα στα μάτια του, μ’ έπαιρνε στα ταξίδια του. Φτάναμε μαζί σε ανεξερεύνητα νησιά. Σκάβαμε τις αμμουδιές να βρούμε πηλό, να πλάσουμε τον δικό μας παράδεισο. Σαν ξημέρωνε όμως, όλα έσβηναν απ' τη σκληρή γόμα της αλήθειας. Γυρνούσε στην οικογένεια του αφήνοντας με μόνη με τις θυμίσεις του ταξιδιού μας. Γελούσα κι έκλαιγα στον ύπνο μου. Άλλοτε αγγελικά φτερά με παρηγορούσαν κι άλλοτε μαύρες εσάρπες έτειναν το χέρι να μου δείξουν την κόλαση. Γνώριζα πως δεν έπρεπε να τον αγαπώ. Καθόμουν αμίλητη στο παράθυρο, κοιτώντας τους περαστικούς. Ανάλαφρα τα βήματα της ψυχής, έφεραν καθαρά πρόσωπα, χωρίς ενοχές σημάδια. Ζήλευε η καρδιά μου τη λευτεριά στις αγνές αγάπες, μα σαν τον αντίκριζε καρδιοχτυπούσε σαν τρελή για ένα του μόνο χάδι.
Ήρθε η ημέρα του αποχαιρετισμού ρίχνοντας άγκυρα στο γαλήνιο λιμάνι του. Μ’ ένα εισιτήριο και μία ξεχαρβαλωμένη βαλίτσα ανέβηκα στο τρένο της επιστροφής για το χωριό μου. Καθώς κυλούσε η ζωή μου σε σιδερένιες ράγες, ένιωσα την απογοήτευση και την απελπισία να βυθίζουν τη σκέψη μου. Οι σταθμοί του τρένου, μουντοί και λυπημένοι. Έψαχνα να βρω μια ελπίδα στα πετάγματα ενός γλάρου, μα μόνο κοτσύφια υπήρχαν που έτρωγαν τα πεσμένα ψίχουλα στον δρόμο.
- Μητέρα, έλα να χορέψουμε κάτω απ' τη βροχή!
Αγκαλιασμένες κοιτούμε τον ουρανό. Ένα γιασεμί παίζει με τα πρωτοβρόχια ευχαριστημένο. Ένα γερασμένο μήλο κοκκινίζει ακόμη από ντροπή....
17/3/2016. Εύα Λόλιου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου