"Στον Σταθμό", ένα όμορφο απόσπασμα από ανέκδοτο μυθιστόρημα της Εύας Λόλιου.

 

 

   Οι δείχτες του ρολογιού σήμαναν βαριά, τέσσερις ακριβώς. Ένα γλυκό πέπλο ομίχλης κάλυπτε τις σιδηροδρομικές γραμμές, αφήνοντας μια δακρυσμένη γυαλάδα στη σκληρή όψη τους. Το αεράκι σκουντούσε παιχνιδιάρικα τις μυστήριες σκιές πάνω στους τοίχους των βαγονιών. Πρόσωπα και χέρια κρέμονταν από τα ανοιχτά παράθυρα, φαντάσματα του παλιού καλού καιρού.

   Η υγρασία θάμπωσε τα μάτια της Εύας τόσο, που κοιτώντας να δει την ώρα στο μεγάλο ρολόι του σταθμού, οι δείκτες του έδειξαν δώδεκα! Έτριψε το θολό βλέμμα της για να ξεχωρίσει καλύτερα τους αριθμούς. Ναι, ήταν δώδεκα!!! Μα το ραντεβού της με τον Αλέξανδρο ήταν στις τέσσερις το απόγευμα! Εδώ στον σταθμό του Ντε Κίρικο, στις τέσσερις... Το σφύριγμα του βιαστικού τρένου την καλούσε να ταξιδέψει μαζί του. Είναι όλα μια οφθαλμαπάτη... σκέφτηκε προσπαθώντας να πείσει τον εαυτό της. Ανατρίχιασε καθώς μια μαύρη γάτα τρίφτηκε στα πόδια της. Ένα φως την πλησίασε μέσα από την πυκνή ομίχλη. Ήταν ο φακός του Σταθμάρχη.
    «Είναι το τελευταίο δρομολόγιο. Ο φίλος σας μου άφησε αυτό το γράμμα. Διαβάστε το παρακαλώ και κάνετε γρήγορα επιτέλους!». 
   Κοιτούσε τον άνθρωπο που απομακρυνόταν, προσπαθώντας να κατανοήσει το πώς έγινε κι ένας ολόκληρος Σταθμάρχης, της παρέδωσε ένα γράμμα, από τον φίλο της. Μα πρώτη φορά θα τον συναντούσε, δεν της ήταν τίποτα... Και ήταν λάθος της που δέχτηκε να βρεθεί μ’ ένα άγνωστο προφίλ του Βιβλίου προσώπων. Απογοητευμένη από την αφέλεια του χαρακτήρα της, έσκισε κλειστό το γράμμα. Τα κομμάτια του παρασύρθηκαν από τον αέρα στις ράγες των τρένων.
    Έβγαλε έναν νυχοκόπτη από την τσάντα της. Με την αιχμηρή σκέψη της σκάλισε πάνω στο βαγόνι τα αρχικά τους. Αλέξανδρος - Εύα. Αναχωρώντας το τρένο, θα έπαιρνε μαζί του όλα όσα είχε ονειρευτεί.

Εύα Λόλιου