Τετάρτη 4 Μαΐου 2016

"Μουσείο Ψυχής", ένα πανέμορφο ποίημα του Γιάννη Φιλιππάκη.



Φύσηξε ο μπάτης των χρόνων
ανασκάπτοντας την επιφάνεια
και της μνήμης
τ' απόκρυφα.
Σιδηρόφραχτα άσαρκα οράματα
σε αντικατοπτρισμούς.
Γαληνεύουν οι κέρβεροι
στο μακρόσυρτο της αγάπης
σφύριγμα.
Τα μάνταλα των καιρών
κλειδούχοι ανίσχυροι
καταρρέουν,
φυτρώνει ξανά το σπήλαιο
σε φωτοστόλιστες δεσμίδες.
Στις τοιχογραφίες του νου,
Άνθρωποι αρχαίοι
πλάθουν αγγέλους.
Φωτοστέφανα Αγίων
κρεμασμένα
σε ασκούριαστα καρφιά
καλοσύνης.
Μορφές γυναικών
σ' ερωτικά κάδρα,
εξαγνισμένες καρυάτιδες.
Ανασύρονται θάλασσες
ν' αρμενίσουν γαλανά όνειρα.
Λύνει τους κάβους η κιβωτός.
Το σκαρί αγκομαχώντας σκαρφαλώνει
υδάτινες διαδρομές,
πλεύση βασιλικού,
ταξίδι αέναο.
Αράζω στα οροπέδια των λιμνών μου.
Είμαι πιο κοντά
στον Θεό!
Ελευθερώνω
τα δυο νιόπτερα
καλοταϊσμένα με σπόρους αγάπης,
περιστέρια αναζητητές.
Ποιός ξέρει!
Ίσως επιστρέψουν
μ΄ένα κλαράκι ειρήνης
Και
ολόκληρο Άνθρωπο...


Γιάννης Φιλιππάκης.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου