Κριτικό σημείωμα για την ποιητική συλλογή της Μίκας Μαυρογιάννη: «Μονόλογος Γυναίκας», εκδόσεις Όστρια, Αθήνα, Ιούνιος 2016.

   Η αγαπητή φίλη Μίκα Μαυρογιάννη, μετά από τη συγγραφή τριών αξιόλογων μυθιστορημάτων, επιχειρεί να δοκιμάσει τις δημιουργικές της δυνάμεις και στον χώρο της ποίησης, χωρίς να αφήνεται στη ροπή που διακρίνει συχνά τους καινούργιους ποιητές, να εκφράζονται με δυσνόητες εκφράσεις και στίχους. Αρκετά άμεση και εμπειρική στη στιχοπλοκή και με ερωτικούς προσανατολισμούς, αλλά όχι με τον αισθησιασμό που προσφέρει το σώμα, αλλά με τον νοητικό εξοπλισμό του πνεύματος που εξουσιάζει τις σκέψεις και συναισθήματα. Αντιμετωπίζει με σεβασμό το απέραντο πεδίο, κυρίως των αρνητικών συναισθημάτων, απόρροια μη λειτουργικών ερωτικών σχέσεων, όπου οι πληγές βρίσκουν πρόσφορο έδαφος, και ο πόνος γίνεται το όχημα για ένα ατέλειωτο ταξίδι, μοίρασμα ανεκτίμητων εμπειριών στη συμπαντική αρμονία των ψυχών που φλέγονται, κομήτες διηνεκούς αγάπης στον ουρανό της ζωής και στη θάλασσα της ζωής:

«Έρωτα ηλιόχρυσε και φεγγαροντυμένε
του χωροχρόνου αέναε, αρχοντογεννημένε.
Έρωτα σιδερόφρακτε, ιππότη θωρακισμένε
η σπάθη σου Δαμόκλειος στον όρκο, τιμημέν».

(Από το ποίημα «Υπεργήινος»).

«Με πνίγει τούτη η στιγμή και θέλω να αποδράσω
θέλω το κλάμα το βουβό για λίγο να ξεχάσω
σαν θα μετρώ της νύχτας τα άστρα σου ουρανέ
στείλε μου πίσω σαν ευχή μιας θάλασσας το μπλε».

(Από το ποίημα «Ουρανέ»).

   Αν και η άνοδος και η κάθοδος των σφαιρικών σωμάτων αποτελούν τις πιο χαρακτηριστικές και ουσιαστικές πλευρές του έρωτα -ισχύει συνήθως το ευμετάβλητο στα φανερώματά του-, όταν το «εγώ» καταλύεται μπροστά στο θαύμα της παρουσίας του ιδανικού άλλου ως τοπίου απέριττου αρχίζει να ραγίζει το συμπαγές και το αδιαπέραστο, και δένεται προοδευτικά η άνθιση των λέξεων με την ευαισθησία μπροστά σε ένα χαμόγελο, αγίασμα σε κάθε πιστό προσκυνητή του έρωτα.
   Η ποιήτρια ψάχνει με κλειστά μάτια, με εσωτερικό φως που διατρέχει στις φλέβες της κάθε κύμα, που δειλά στην αρχή και χωρίς επιφύλαξη αργότερα μες τη φουρτούνα της καρδιάς την οδηγεί πέρα από κάθε πραγματικό εμπόδιο, σε κάθε γωνιά, σε κάθε απάτητο νησί του έρωτα και της αγάπης ή γνωστό ακόμη, για να διατυπώσει τις κρίσεις της και τα συμπεράσματά της, μεταστοιχειωμένα σε στίχους ρυθμικούς και μελωδικούς, όπου κυριαρχεί η πλεχτή και ζευγαρωτή ομοιοκαταληξία:

«Ερημονήσι δεν το βρίσκω σε κανένα χάρτη
με μόνιμη απειλή τα ίχνη από διαβάτη
γεμίζει μοναξιά από τη δύναμή του
τρίζει σαν χαλί που πατάς η φωνή του».

(Από το ποίημα «Ούτε πανί ούτε στεριά»).

«Γράψ’ το αυτό μες τα χαρτιά σου
πονάει το ξύπνημα από αυταπάτες
άδειο λεωφορείο η καρδιά σου
στάση που δεν βρίσκει επιβάτες».

(Από το ποίημα «Τύχη καλή»).

07/08/2016

Λάσκαρης Π. Ζαράρης