Ένα λυρικό και φθινοπωρινό ποίημα του Γιάννη Φιλιππάκη.

------------- ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΑ & ΑΛΛΑ -----------------------

Εδραιώθηκε ο βοριάς στο ημερολόγιο
με τα καλοκαιρινά ηλιοδάχτυλα
ν' ανακατεύουν την κόμη και την σκέψη.
Μα το άτι του ποιητή
ακούραστο καλπάζει στων χαρτιών την ανηφοριά.
Αφήνει απάτητα τα λευκά των κρίνων,
ξεγυμνώνει τον έρωτα στις αστροφεγγιές.
Ψάχνει τους ομιχλένιους οραματισμούς
και το γιορτινό πέρασμα του διάσελου.
Τώρα που ο τρύγος φόρεσε το γιλέκο του
τώρα που την νοτισμένη γη
σπουργίτια ραμφίζουν
για το ψίχουλο των καιρών.
Κι' εγώ επίδοξος του φουρναρέματος
πλάθω χρωματιστά γράμματα εαρινά,
να χτίσω χελιδονοφωλιές
μιας πρώιμης άνοιξης.
Με αυγές χρυσοκέντητες
και χωρίς τριγμούς στο γαλάζιο,
θα ντυθώ ηφαίστειο μακριά απ' του χειμώνα
τα ρίγη.
Ουρανεύω, με τ' αρχαία γένια μου κομήτη
σε ασημί αντανάκλαση πόθων και ονείρων.
Σε κάθε αστερισμό
σπορεύω κρινάκια,
σε κάθε καρδιά μια φάτνη.
Και να! στης αγάπης το ουράνιο διάσελο είμαι.
καταργώντας τις βαρυχειμωνιές
της ψυχής.

Γιάννης Φιλιππάκης