Δύο ποιήματα του Παύλου Πολυχρονάκη.

Η ΕΣΧΑΤΗ ΠΛΑΝΗ

Η πλάνη είναι ξυλουργικό χρήσιμο εργαλείο

που με αυτή ο ξυλουργός το ξύλο κάνει λείο.

Υπάρχει όμως στη ζωή και μια άλλη πλάνη,

η λέξη πλάνη που όπου μπει, πάντα κακό θα κάνει.

Αλλού σημαίνει αντίληψη τελείως λανθασμένη

κι αλλού θα πει ξεγέλασμα κι απάτη εξυφασμένη.

Όποιος πλανάται πλάνη οικτρά, το μπούσουλα έχει χάσει

κι απ΄την πραγματικότητα μακριά ν΄στην κάθε φάση.

Μέσα στην πλάνη βρίσκονται και τα παράγωγά της

πλανιέμαι και αποπλανώ και άλλα συγγενικά της

Όπως, το σφάλμα, ο δόλιος, ο κάθε τσαρλατάνος

κι ο βλάκας κι ο απατηλός και ο μέγας λαοπλάνος

που σαν πλανέψει το λαό και πάρει αρχηγία

του δίνει για αντάλλαγμα φτώχια και ανεργία

Και είναι αργά σαν βλέπουμε: "Έσται η εσχάτη πλάνη

χείρων της πρώτης" και μπορεί όλους τα μας ξεκάνει.

ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΓΑΠΗΣΕ.

Αυτός που δεν ταξίδεψε, στον Ήλιο, στο φεγγάρι,

με της αγάπης τα φτερά, χαρά δεν έχει πάρει.

Αυτός που δεν αγάπησε, άσημος ή φτασμένος,

πλούσιος, φτωχός, γέρος ή νιος, είναι δυστυχισμένος.

Αυτός που δεν αγάπησε, σιμά 'ναι να πεθάνει

γιατί απ' την «πηγή ζωής», σταλιά να πιεί, δεν φτάνει.

Αυτός που δεν αγάπησε, πάντα'χει συντροφιά του,

την θλίψη και τη μοναξιά και την κακομοιριά του.

Αυτός που δεν αγάπησε και άνδρας και γυναίκα

δεν έχει αγγίξει τη ζωή, ζωές κι αν ζήσει δέκα.

Και αυτός που δεν αγάπησε, ακόμα κι αν ανήλθε 

στα πιο ψηλότερα σκαλιά, δεν έζησε. δεν ήλθε!