Άργησαν να κοιμηθούν οι λέξεις.

Άργησαν να κοιμηθούν οι λέξεις
έψαχναν μες την άγρια νύχτα ζεστασιά
πήραν την γεύση βιαστικών ωρών
και με δάκρυα μίσθωσαν την ανθρωπιά.
Δάκρυα ποτίσαν την ατέλειωτη βραδιά
έπαιρνε ο αέρας τη μυρωδιά του πόνου
να την δροσίσει σε σοκάκια αγάπης μυστικά.
Σιωπή γλυκιά, τα σώματα πλεούμενα ονείρου
η αγκαλιά θερμή πηγή, αγέραστη ψυχή αντλεί
κάθε αλήθεια που απλώνεται στα στήθη
σαν το κύμα.
Θάλασσα πόνος έγλειφε αθόρυβα τα βράχια
και μας ταξίδευε τρικάταρτο σκαρί
στα σωθικά της λύπης.
Έγραψες με το χρώμα των χειλιών σου
στα πανιά: "Εδώ θα τελειώσει η ζωή μου
χέρια που τρέμουν αγγίζουν τις πληγές,
βυθίζονται οι ματιές,
σε άγουρες φράσεις γλυκαίνονται
τα βλέμματα,
το σ' αγαπώ σου άνοιξε ταξίδια,
τα φώτα απέναντι μάς προσκαλούν,
ρίξε φεγγάρι να ανθίσει τις ψυχές μας,
κι από το φως του να γεννηθεί το πέλαγος
που πόθησα να πιεις
κι ύστερα να αδειάσεις το φιλί σου
στην καρδιά μου".

13/12/2016

Λάσκαρης Π. Ζαράρης