ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΚΟΛΟΒΟΥ-ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗ: "ΆΛΦΕΣ" (ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΔΟΝΤΙ").

Βαρύ φορτίο κουβαλούσε  η ψυχή της. Σαν κλώνοι δέντρου που γέρνουν βαρυφορτωμένοι απ’ τους καρπούς. Τι κι αν οι άνεμοι την χτυπούσαν; Τι κι αν την τινάζουν; Αυτή  παρέμενε φορτωμένη, γερμένη απ’ τους καρπούς. Ποιος θα άντεχε να μοιραστεί μαζί της εκείνο  το φόρτωμα; Εκείνο  το γέρμα; Ποιος θα τρυγούσε τους καρπούς για να μην τσακιστούν οι κλώνοι της; Άπλωνε  τα χέρια να δώσει  κι όλοι απέφευγαν  το πάρσιμο. Μήπως δεν έπραξαν καλά όλοι εκείνοι που μίλησαν για μοιρασιά; Εκείνη ήξερε να μοιράζεται  ό,τι κι αν είχε!

Βαρύ φορτίο κουβαλούσαν οι κλώνοι της κι οι καρποί της ήταν τόσο ώριμοι, έτοιμοι για τροφή! Μα κανείς πεινασμένος δεν βρέθηκε να απλώσει τα χέρια να κόψει. Άπλωνε το χέρι να δώσει κι όλοι τραβούσαν το χέρι μακριά... «Δικά σου είναι τα υπάρχοντα, κράτα τα για τον εαυτό σου» έλεγαν. Μα δεν υπάρχει πεινασμένος να ζητήσει τροφή; Έτσι στα αζήτητα να πέσουν οι καρποί της; Σαπισμένοι, να γίνουν άνοστη τροφή;

Μακάρι, άδειοι να  ‘ταν οι κλώνοι της κι ανάλαφρη η ψυχή της! Να ‘παιρνε απ’ αυτούς που αγκομαχούν στο φόρτωμα, ν’ αλάφρωναν σαν πούπουλο. Μαζί τους να ‘πινε από την κούπα της χαράς, μαζί κι από την κούπα της πίκρα τους. Μα απ’ το γλυκό ψωμί τους, μοίρασμα δεν θα ήθελε.. Δικό τους θα τ’ άφηνε για πάντα. Να μην τους έλειπε ποτέ.

Λίγα λόγια

Στις «Άλφες» αποκαλύπτονται τρεις διαφορετικοί χαρακτήρες μανάδων που έζησαν σε τρεις διαφορετικές χρονικά εποχές, με διαφορετικές κουλτούρες. Προερχόμενες από  τρεις διαφορετικές κοινωνικές τάξεις, η κάθε μια αντιμετωπίζει την μητρότητα με τον δικό της ιδιαίτερο τρόπο.

Ξεπροβάλει η ανύπαντρη μητέρα που οι εμπειρίες την δίδαξαν πως το παιχνίδι της ζωής είναι ένα ατέλειωτο «πάρε - δώσε» κι από αρχόντισσα κατάντησε  να φτάσει στο χαμηλότερο κοινωνικό σκαλοπάτι. Προσπάθησε να κληροδοτήσει στα παιδιά της μόνο υλικά αγαθά καταπατώντας δικαιώματα και αξίες άλλων ατόμων.

Αξιομνημόνευτη θέση κατέχει η μάνα της φτώχειας και της αγραμματοσύνης, που σερνάμενη υπηρετούσε τη γη ποτίζοντάς την με το αίμα της και τον ιδρώτα της κι αυτή ως αντάλλαγμα της πρόσφερε ένα κομμάτι ξερό ψωμί. Αυτή η μάνα που τα μάτια της δεν αντίκρισαν τίποτα άλλο πέρα απ’ εκείνη τη στενή λωρίδα στεριάς, προσπάθησε να δώσει τις απαραίτητες ηθικές αξίες στα παιδιά της  για να ελευθερωθούν απ’ τα δεσμά της και να οραματιστούν έναν καλύτερο τόπο κι έναν καλύτερο τρόπο ζωής.

Πρωταγωνιστικό ρόλο παίζει η μάνα της σύγχρονης εποχής, που ενστερνίστηκε τις ηθικές αξίες που τις κληροδότησαν οι προηγούμενες γενιές και που της δόθηκαν τα εφόδια εκείνα που χρειάζεται ένας άνθρωπος για να κυνηγήσει τους στόχους του. Έπιασε το χέρι της ζωής και η ζωή την οδήγησε. Και όλα αυτά που την ορμήνεψε η ζωή και η σοφία των χρόνων προσπάθησε να τα μεταφέρει στα παιδιά της μέσα από τα χειρόγραφά της.

Και η κάθε ανθρώπινη φιγούρα πορεύεται στη ζωή ανάλογα με τα οράματα και τον χαρακτήρα της… Έτσι την ζωή, άλλοι άνθρωποι την στοχάζονται, άλλοι την ευλογούν, κι άλλοι την καταριούνται. Κι όλους αυτούς τους ανθρώπους, όλους αυτούς τους χαρακτήρες, η μάνα της σημερινής εποχής, τους αγαπάει. Τους αγαπάει γιατί έχει εκείνα τα αγαθά στην ψυχή της που χρειάζονται, για να νιώθει την φθαρτή και άφθαρτη φύση του ανθρώπου…

Η άγρυπνη ψυχή της την ορμήνεψε πως το φως που κουβαλούσε δεν ήταν φως δικό της και η αγάπη που της χαρίστηκε προερχόταν από ουράνια ευχή. Όλα της φανερώθηκαν όταν η ύπαρξή της είχε βαρεθεί τον άνθρωπο και τα μάτια της είχαν κουραστεί να κοιτάζουν το πρόσωπό του.

Σεβάστηκε την ανθρώπινη αδυναμία και συγχώρεσε.

Μέσα από την συγχώρεση, γνώρισε την αγάπη. Την αγάπη εκείνη που δεν έχει ούτε όριο, ούτε τέλος..!

Με σεβασμό

Μαρία Κολοβού – Ρουμελιώτη