"Μια στιγμή στον άνεμο" του Τάσου Λειβαδίτη.

Δόθηκα στα πιο μεγάλα ιδανικά, μετά τ' απαρνήθηκα
και τους ξαναδόθηκα ακόμα πιό ασυγκράτητα.
τι να πει κανείς όταν ο κόσμος είναι τόσο φωτεινός
και τα μάτια σου τόσο μεγάλα
Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή
Θα ξαναβρεθούμε μια μέρα. Και τότε όλα τα βράδια
κι όλα τα τραγούδια θα΄ναι δικά μας
τα μάτια μας θα ζήσουνε και πέρα από το θάνατό μας
για να κλαίνε
θα σ' ακούω σαν τον τυφλό που κλαίει, ακούγοντας μακριά
τη βουή μιας μεγάλης γιορτής
"Aύριο", λές, και μέσα σ' αυτήν τη μικρή αναβολή
παραμονεύει ολόκληρο το πελώριο ποτέ
σ' αναζητάω σαν τον τυφλό που ψάχνει να βρει
το πόμολο της πόρτας σ' ένα σπίτι που΄πιασε φωτιά
σαν τον τρελό που, κλειδωμένος στο κελί του,
ζωγράφισε στον τοίχο μια πόρτα κι έφυγε
ίσως όταν ξαναϊδωθούμε να μην ξέρει πιά καθόλου ο ένας τον άλλον.
Eτσι που επιτέλους να μπορέσουμε να γνωριστούμε
οι πιό ωραίες ιστορίες θα ειπωθούν για μας
όταν δε θα 'ναι πιά κανείς να τις ακούσει
Kι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον
είμαστε κιόλας νεκροί
η σιωπή κάνει τον κόσμο πιό μεγάλο, η θλίψη πιό δίκαιο...

Oλόκληρη η ζωή μου δεν ήταν παρά η ανάμνηση ενός ονείρου
μέσα σε ένα άλλο όνειρο
κι η παιδικότητα: ένα ουράνιο σχόλιο στο αίνιγμα να υπάρχουμε
όταν ένα παιδί κοιτάει μ' έκσταση το δειλινό,
είναι που αποθηκεύει θλίψεις για το μέλλον
Oταν λές: μισώ, ο πρώτος φόνος του κόσμου
ξαναγίνεται μέσα σου
Γι αυτό σου λέω.. μην κοιμάσαι ! είναι επικίνδυνο..
μην ξυπνάς ! Θα μετανιώσεις..