Τα συννεφιασμένα πρωινά.

 

Τα συννεφιασμένα πρωινά αγάπησα πολύ,
γιατί μ' έκαναν να νιώθω την ανάγκη σου, ήλιε.
Ίσως το μάτι να αφηνόταν πιο ελεύθερο στη μοίρα,
κι όπου υποψία φωτός το συντάραζε,
δισταγμό της ελπίδας η σκέψη το βάφτιζε.
Κι έστηνα κατάρτια σε καράβια ξωτικά
που ταξίδια άνοιξης αρχίζαν στην καρδιά
κι έφτανα και δεν έφτανα σε όνειρο που γελούσε,
πονούσε η ψυχή κι άνεμο βορινό λαχταρούσε.
Τα μυστικά σου να ακούσουν όμορφα δειλινά,
φωτιά ανοιχτή η αγκαλιά, να ζεσταίνεις
την παλίρροια της αγάπης
με μια παλάμη γεμάτη φιλιά
και το βλέμμα που ηλιαχτίδα σε κάνει...

26/01/2017

Λάσκαρης Π. Ζαράρης