Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2017

"Να σου χαμογελά η ζωή...", ένα χρονογράφημα της Εύας Λόλιου.


   Η ζωή είναι κακούργα και σκληρή και σκάει στα γέλια σαν βλέπει κάποιον να σκοντάφτει. Ναι, στέκεται στα περίπτερα, χαχανίζει ξεδιάντροπα, σαν να διαβάζει αστεία στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και κοιλιέται στους δρόμους. Ναι κοιλιέται γράφεται με "υ" ορθά, με "οι" το γράφω εγώ. Γιατί έχει μια μεγάλη κοιλιά, πρησμένη από κακοτράχαλα αστεία που τα σκορπά στο διάβα μας για να σκοντάψουμε. Μετά συγχωρήσεως, αερίζεται η ζωή. Κατεβάζει η ντροπή τα μάτια στη γη, καθώς κάποιος μάς προσπερνά και πιστεύει ότι ήταν δικές μας οι ρουκέτες...
    Κάποιοι επίσης γελούν αν πέσεις κάτω πατώντας μια μπανανόφλουδα ή φύγει στον ουρανό το χρωματιστό μπαλόνι του παιδιού μέσα σου. Άλλοι τρώνε πασατέμπο στα κιτρινισμένα παγκάκια τους, αφήνοντας κούφια τσόφλια στα πουλιά. Τα φωνάζουν "ψιτ ψιτ" και ξεκαρδίζονται με τα χαζά περιστέρια που ακούν και νιαουρίζουν σαν γάτες. Φορούν γραβάτες και μεγάλους πολιτικούς τίτλους. Στην μέση της πλατείας έχει ένα συντριβάνι και μέσα κάποια χρυσόψαρα θαρρούν για κοχύλια τα ριγμένα κέρματα...
    Σαν κάμπια ζεσταίνεται η ζωή μέσα μας, μέχρι να γίνει έντομο και να μας τσιμπήσει. Σαν αυγό με παγωμένο χαμόγελο στα χείλη χουχουλιάζει στον κόρφο μας, μέχρι να επωαστεί. Σαν τα παιδιά που όσο μας έχουν ανάγκη, μας αγαπούν, μα σαν ανοίξουν δικές τους φτερούγες σπάνια θυμούνται το κατώφλι του γηροκομείου. Κάθεσαι στο ωχρό παγκάκι με τους άλλους παππούδες, διαβάζεις μια εξίσου χλωμή εφημερίδα... Πρωτοσέλιδο ''Ο σκύλος που έφαγε το χαμόγελο του αφεντικού του!!!''' και πάλι γελάς, δεν ήταν ο δικός σου σκύλος... ακόμη πιστεύεις πως τα παιδιά σου δεν σε έφαγαν...
   Μα εσύ και εγώ αφήνουμε τα τραγούδια μας να κυλήσουν στα πεσμένα φύλλα, καθώς περπατούμε πιασμένοι απ' τα χέρια, σαν ανάλαφρη αύρα να τα παρασύρει και να τα στερεώσει στο παγωμένο δέντρο της δικής μας αυλής. Γυρνούμε στο σπίτι μας αποκαμωμένοι απ' την σκληράδα εκεί έξω, μα νέοι ακόμη. Οι ίδιοι γελάσαμε αρκετά με τα δικά τους γέλια μα κλάψαμε κιόλας μετά γιατί ... γελάσαμε...
    Ο σκύλος μας κουνά την ουρά χαρούμενος... Φιλιόμαστε, να ζεσταθούν τα όνειρα κρεμασμένα στα κλαριά. Είναι στείρα δαύτη η λεμονιά και μοιάζει με νεκρή μα ελπίζουμε στον δικό μας ήλιο να βγει απ' τα δικά μας χαμόγελα της καρδιάς, να τα μπολιάσει με φως και νερό, να βγάλει άνθη, καρπούς και νεογνές φωνούλες... που αργότερα θα γελούν ή θα χαμογελούν...

Εύα Λόλιου
 
15-1-2016

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου