ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ...

 
Ταξίδευα, όσο κινδύνευα
έναν ουρανό να αλώσω
με βέλη ευτυχίας να πληγώσω,
σώμα ελπίδας ανίχνευα
με χάδια μοναξιάς στα σύννεφα,
άνεμος συντροφιά που δεν τελειώνει...
Χρώματα ζωηρά, η αυγή δειλιάζει
χορός φτερών κι ο νους γαλαζογέννητος
σε μέθη γλυκού ορίζοντα που η γη δε λαχταρά,
μόνο ένα κομμάτι ελευθερίας σου πεινά.
Πόσο μακριά ο σπάγκος ξετυλίγεται...
και γίνεσαι σκιά του άσπλαχνου εαυτού σου,
η λάμψη της αγάπης σε κρατά ψηλά,
όταν κοιτάξεις χαμηλά, στεριά απατηλή,
το βήμα των ανθρώπων σε τρομάζει...

27/02/2017

Λάσκαρης Π. Ζαράρης