Σε αγάπησα τόσο πολύ από την αρχή...

 

Σε αγάπησα τόσο πολύ από την αρχή, όταν το βλέμμα σου στην πρώτη συνάντηση δεν μπορούσε να αντέξει τη σπίθα της ματιάς μου, που σ’ έκαιγε. Σε αγάπησα τόσο πολύ κι ας ήταν το χάδι μου τόσο ντροπαλό πάνω στο χέρι σου, που γύρευε αποδείξεις... Σε αγάπησα τόσο πολύ, που ήταν το φιλί μονόδρομος, κανένα αδιέξοδο στα χείλη σου, άνοιγε ο δρόμος του έρωτα, κι ας ήταν μέρα και όχι νύχτα, κι ας μην είχε φεγγάρι… Στα μάτια σου μιλούσε η αύρα της ψυχής, υπέροχη ακρογιαλιά, ό,τι και να έλεγες θα ήταν λάθος. Ήξερες καλά ότι η σιωπή έχει πάντα φανερή την αψεγάδιαστη αλήθεια. Και τότε άκουσα να το λες με την ανάσα σου: «Καλωσήλθες αγόρι μου, συντροφιά μου κι αλήθεια μου, να μου φέρεις το άφταστο φως με της αγάπης και του έρωτα το αγέραστο λουλούδι». Κι εγώ σε μύρισα και η μοσχοβολιά σου δε σβήνει με τον καιρό, όλο και δυναμώνει αγάπη μου. Αγέραστο άνθος μου, να υπάρχω μόνο εγώ στα μάτια σου, αυτό θέλω! Κοίταξέ με, δεν μπορείς να πεις ότι υπάρχει κάτι παρόμοιο, χάνω τα λόγια μου όταν σε ακούω, μου λείπεις συνεχώς αλλά υπομένω... Τόσο γλυκιά η προσμονή για της φωνής σου το άγγιγμα, τόσο τρυφερή η προσμονή για του φιλιού σου το σάλπισμα. Ταξίδι αιώνιο με ρότα την αγάπη... Σε αγαπώ παντού και πάντα...

Λάσκαρης Π. Ζαράρης