Αν δεις έναν άνθρωπο θλιμμένο στον δρόμο...

 

Αν δεις έναν άνθρωπο θλιμμένο στον δρόμο,
με το γέλιο του πνιγμένο,
θα πεις ότι δεν μπορεί
να είναι έτσι η ζωή...
σαν παγίδα ονείρου.
Αν δεις τα φώτα της πόλης να σβήνουν
κι η ομίχλη να σκεπάζει τα κτίρια,
θα ψάξεις μέσα στη σιωπή
να ακούσεις τον ήχο,
τον ήχο μιας ζεστής αγκαλιάς
που γκρεμίζει την ερημιά της μοναξιάς.
Κι αν ακόμη πέρασαν οι ευτυχισμένες μέρες σου
και τώρα νιώθεις να είσαι
στην απόλυτη εξορία του μυαλού και της ψυχής,
μια μονάχα ηλιαχτίδα
μπαίνει από τον φεγγίτη της καρδιάς
και σε μιά ματιά στοργική
φυτρώνει το άνθος της αγάπης.
Το ότι έλειψες κάποιες φορές,
μα σε ένιωθα τόσο κοντά μου,
άστρο φωτεινό παρηγοριά μου,
μια μονάχα νύχτα θα ήταν αρκετή
για να γίνει το άγγιγμά σου,
άγγιγμα της ζωής σε απάνεμο ακρογιάλι.
Κι ότι ζήσαμε μέχρι τώρα μαζί
να ξαναζεί συνεχώς,
με μια αέναη σπίθα στα χείλη...

17/10/2017

Λάσκαρης Π. Ζαράρης