Σιωπή...

Σιωπή...
κι ας ζωγραφίζει η ψυχή,
μεθυστική οσμή
στην άκρη του λαιμού σου,
η πλάτη σου γυμνή
σαν ασημένιο φεγγάρι,
πύλη του απείρου
και αιώνιο φως σε ονομάζω.
Οι άνεμοι πάνω σου χαιδευτικοί
κι οι πόθοι απλώνουν όνειρα
σε έρημα ακρογιάλια.
Ακούω σαν σε πλησιάζω
τις φράσεις του κύματος
που γεμίζουν τα στήθη σου,
ανήμπορη η καρδιά
στη φωτοπλημμύρα του πάθους
κι ας δοκίμασα να παίξω
με τη γοητεία των σκιών σου...
Τα σημάδια των χειλιών σου
ζωντανεύουν στους ώμους μου,
ο έρωτας δεν μπορεί να ξεφύγει
από την παγίδα των ματιών σου...
Να ήταν μόνο αυτό;
Η μουσική του σύμπαντος
και το βιβλίο της μοίρας,
ο νους δεν βρίσκει χαράδρες,
ούτε λίμνες σκοτεινές...
Συνεχώς αδημονούμε και οι δύο
να φτάσουμε στα πέλαγα των βλεμμάτων,
να κόψουμε μέσα από τα χρώματά τους
όλη την άνοιξη,
αυτή που πέρασε
κι αυτή που θα έρθει,
να προσφέρουμε ο ένας στον άλλον
από το δισκοπότηρο των ονείρων
το ποτό που ημερεύει τις ψυχές
και δυναμώνει τις ελπίδες.

02/12/2017

Λάσκαρης Π. Ζαράρης