Η ΕΡΣΗ ΤΟ ΤΡΕΛΟΚΟΡΙΤΣΟ.

   Πρόβες και πάλι πρόβες! Σκέτη απελπισία ο Αλέκος, η τελευταία του ερωτική απογοήτευση τον είχε κάνει να σέρνεται κυριολεκτικά... Ούτε το μικρόφωνο δεν μπορούσε να κρατήσει στα χέρια του, η φωνή του ηχούσε διαλυμένη σακαράκα σε ντουβάρι. Αδύνατον να υποταχτεί σε οποιοδήποτε μελωδικό ρυθμό. Ακόμη και για τα ουρλιαχτά του Death Metal θα ήταν απαράδεκτος!!!

   Με το φιλαράκι μου στη σύνθεση του συγκροτήματος, όχι μόνο δε θα «σπάγαμε ταμεία», αλλά θα τρώγαμε κι από πάνω ξύλο για την ανοησία μας να πιστεύουμε ότι είμαστε μουσικοί. Πώς θα εμφανιζόμασταν στο ερασιτεχνικό φεστιβάλ ροκ μουσικής του Βόλου; Το ζήτημα ήταν λεπτό, απαιτούσε ιδιαίτερο χειρισμό.

   Ο «Ντόκτορ ρίζα στο τετράγωνο», σαΐνι στο μυαλό, μου πρότεινε, αφού είμαι ο αρχηγός του γκρουπ, να πλησιάσω την Έρση, τη μέχρι πριν λίγο καιρό γκόμενα του Αλέκου. Να προσπαθήσω να την πείσω να του κάνει πάλι τα γλυκά μάτια, μήπως ανορθώσουμε ξανά το ερείπιο... Το στομάχι μου είχε διπλωθεί απ’ το άγχος, μ’ είχε πιάσει ακατάστατη ταχυκαρδία. Τεράστια η ευθύνη μου. Πιο τίμιο θα ήταν να πλησιάσω τον Αλέκο να του ανοίξω τα μάτια, αφού το τρελόπαιδο φέρνει στη μούρη τον Τζιμ Μόρρισον και δε θα χρειαζόταν να παρακαλάει να γυρίσει κοντά του η «ξενέρωτη» Έρση. Μιλιούνια οι αλλοπαρμένες θαυμάστριες του τρέχουνε συνεχώς από πίσω του και δεν καταλαβαίνω γιατί να έχει τέτοιο κόλλημα με την Έρση!

   - Του έκανε απίθανο σεξ, προσπάθησε να εξηγήσει τα ανεξήγητα ο φυσαρμονίστας μας. Κι ύστερα με προέτρεψε ν’ αφήσω για λίγο ήσυχη την κιθάρα, να τρέξω με μια ανθοδέσμη στο σπίτι της Έρσης με μία κάρτα που να γράφει:«Συγχώρεσέ με μωρό μου, που σε πλήγωσα».

Λόγια γραμμένα δήθεν απ’ το χέρι του Αλέκου και κατόπιν ειλικρινούς μετάνοιας.

   Έτσι κι έκανα, αλλά μόλις η Έρση ξεκαρφίτσωσε την κάρτα από τα κόκκινα τριαντάφυλλα, το βλέμμα της έπεσε πάνω μου με καχυποψία, σαν να μην πίστευε τι ακριβώς διάβαζε.

   - Αυτό το εγωιστικό γουρούνι αποκλείεται να έγραψε τα λόγια. Γνωρίζω τόσο καλά τον γραφικό του χαρακτήρα και συμπεραίνω ότι η πλαστογραφία που κάνατε απέτυχε! Πάτε να μου στήσετε παγίδα για το καλό του συγκροτήματος.

   Δεν ήταν τυχαίο που ονομάσαμε το συγκρότημα «Ιστοί Αράχνης».

   Ήμουν έτοιμος να αποχωρήσω με κατεβασμένο κεφάλι, τα έβαζα κιόλας με τη γυναικεία ευφυΐα, όταν η Έρση με τράβηξε απ’ την μπλούζα, την ώρα που της είχα γυρίσει την πλάτη μου για να φύγω θυμωμένος. Κατά λάθος, ένα από τα νύχια της, μου χάλασε τη μύτη του Έλβις -του ινδάλματος μου- λευκή χαλκομανία, την οποία είχε σιδερώσει η μάνα μου πάνω στη μαύρη μπλούζα μου. Μετά μ’ έπιασε από το χέρι και με οδήγησε στο δωμάτιό της. Αφού με κοίταξε με διαπεραστικό και ταυτόχρονα επιθετικό βλέμμα, μ’ έσπρωξε με δύναμη, ώστε να πέσω στο κρεβάτι της.

   - Λείπει η μάνα μου. Πρέπει να το εκμεταλλευτείς!, μου πέταξε με κυνικότατο ύφος.

   Έβγαλε την μπλούζα της αστραπιαία, κάνοντας να εμφανιστούν μπροστά μου δυο χυμώδη σφιχτοδεμένα στήθη. Κόλαση η κοπέλα, μαζί της θα αργούσα να φτάσω στον Παράδεισο. Εκτός αν με πηγαίνανε με φορείο λόγω υπερκόπωσης και φόρτου εργασίας...

   Το στομάχι μου κόντευε να σπάσει. Οι φλέβες μου χτυπούσαν ανελέητα σαν καμπάνες. Και το παντελόνι της Έρσης κατάχαμα, ενώ εκείνη φώναζε υστερικά πέφτοντας πάνω μου με λύσσα:

   - Θα σε εξαντλήσω κιθαρίστα!

   Το τελευταίο απομεινάρι ηθικής επαναστάτησε στο μυαλό μου, ενώ επανήλθε η χαμένη λογική μου. Δεν μπορούσα να το κάνω αυτό στον φίλο μου, αν κι η θέα του κορμιού της με μάγευε!

Σκέφτηκα πως ίσως με προκαλούσε σκόπιμα να δει τις αντιδράσεις μου κι ύστερα να τα πει «χύμα και τσουβαλάτα» στον Αλέκο για τον «ερωτιάρη» φίλο του και να σφαχτούμε τελικά στο συγκρότημα.

Την απώθησα βίαια και τινάχτηκα όρθιος, ιδρωμένος από δύο αντίθετες καταστάσεις, από την ερωτική φλόγα κι από την αυτοσυγκράτηση, που μου επέβαλλε η λογική.

   - Λοιπόν, Έρση, ηρέμησε! Έχω μια φοβερή ιδέα! Τι θα έλεγες να γίνεις η μούσα του γκρουπ μας; Να ντουμπλάρεις τον Αλέκο στη σκηνή, λίγο τραγούδι, λίγο χορό, λίγο αισθησιασμό... λίγο απ’ όλα. Ας δοκιμάσουμε, δεν ξέρεις τι μπορεί να βγει απ’ αυτόν τον συνδυασμό...

   Η Έρση ξεφυσούσε βγάζοντας όλη την ένταση από μέσα της. Αφού βεβαιώθηκα ότι δεν είχε ακόμη επιθετικές τάσεις, κάθισα δίπλα της στην άκρη του κρεβατιού. Μου έριξε ένα φευγαλέο χάδι στο πρόσωπο, λες κι έπρεπε οπωσδήποτε να πάρει κάτι από εμένα, έστω το ελάχιστο. Έδειχνε ότι το σκεφτόταν σοβαρά. Μέχρι που χαμογέλασε και μου είπε δήθεν αυστηρά:

   - Να με περιμένετε αύριο στις πρόβες κωλόπαιδα! Θα σας βγάλω τα μάτια με αυτά που θα φοράω...


Λάσκαρης Π. Ζαράρης