Και περίμενα χρόνια για μια ανταύγεια...

 

Και περίμενα χρόνια
για μια ανταύγεια...
ξεφόρτωνα από τον ήλιο
αχτίδες φορτία...
μα εκεί που σκοτείνιασε
βρήκα το φως μου
σε υπόγειο του ονείρου...
στα κρυφά σκαλοπάτια του
ανέβηκα με ψυχή πονεμένη
κι ας με κύκλωναν οι πόθοι
να το ρίξω στο γέλιο,
για να ξεφύγω της μοίρας...
Και περίμενα χρόνια
για να πλέξω τις πολύχρωμες
κλωστές της αγάπης...
ένας ασπρομάλλης γέρος
με τράβηξε,
μόλις με είδε πνιγμένο
σε κύματα άγρια
και ουράνιο τόξο, μου έδειξε
σαν άνθισε το βλέμμα μου...
είναι ο πόνος σου φώναζε
αυτός ο δρόμος με τα πολύχρωμα άνθη...
είναι το περιβόλι της ψυχής
που δακρύζει σιωπηλά,
όπου αγγίζεις
πηγές αναδύουν
το άρωμα της υπομονής
κι ένα αιώνιο έψιλον
μεθάει μες στις φράσεις...

22/02/2018

Λάσκαρης Π. Ζαράρης