Εμπνευσμένο από το ποίημα του Λάσκαρη Ζαράρη και από την
ομορφιά της ανιψιάς μου...
Το παραθύρι ανοιχτό σε μία χαραμάδα
και αν κοιτάξεις μέσα της, θωρείς τον ουρανό,
τ’ ένα μισό απ’ την τρανή κι ηλιόλουστη Ελλάδα,
κρύβονται στ’ άλλο της μισό πελάγη π’ αγαπώ.
Έτσι ειν’ και τα μάτια της, μικρούλας ανιψιάς μου,
στ’ όναρ θαρρώ δραπέτευσα, κοιτώντας οφθαλμούς,
σαν τους θωρώ, ανήκουστο το ύψος της χαράς μου,
νιώθω κι εγώ σα θαυμαστής, ανήκω στους Θεούς.
Το δέρμα πορσελάνινο, αγαλματένια κόρη,
οι μπούκλες σαν τ’ ηλιάτορα το χρώμα του, χρυσές,
θ’ ανθίσεις εύφορή μας γη και μάρτυρες οι σπόροι,
σαν τ’ αλμυρίκια φύτρωσαν στις γαλανές ακτές.
Θα πνέει ούριος βοριάς της βέρας Τραμουντάνας,
θ’ αισθάνεσαι τη σιγουριά στην αγκαλιά της μάνας.
Σαιξπηρικό τύπου σονέτο.
Γεράσιμος Μοσχόπουλος
21/08/18 14:05μμ
Αμάρυνθος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου