Δύο όμορφα ποιήματα του Πέτρου Κυρ. Βελούδα.

 ΠΟΙΗΜΑ "ΔΑΚΡΥΣΜΕΝΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ".

 

 

Φθινοπωρινή μελαγχολία, ένα παγκάκι

ζωγραφισμένο με λάθος πινέλο, χρώματα

-δάκρυα ενός πάμφτωχου ζωγράφου.

Φύλλα που πέφτουν μέσα στη ρουτίνα

των πάρκων που ονειρευτήκαμε, μα η

ύπαρξή τους συμβαδίζει μες την ανωνυμία

μιας άνευρης φύσης.

Τα δακρυσμένα, αποστειρωμένα

τζάμια των κελιών της απόγνωσης

τρελών καθαρμάτων είναι θολά, θολώνουν

και τα τζάμια από τα γυαλιά που φορούν

επιστρέφοντας στα σύννεφα την ...αντοχή τους.

Η όρασή τους εξασθενίζει κάτω από το βάρος

του γήρατος της ψυχής, εκείνοι νιώθουν γέροι,

όσοι κουβαλάνε βράχους μοναξιάς, ή τους

μετακινούν αδικαιολόγητα σαν τον Σίσυφο.

Φθινόπωρο, έναρξη μαθημάτων, παιδικές χαρές

και χαμόγελα συνθέτουν το αντιφατικό σκηνικό

που εννοήσαμε...Τάξεις σε τάξη, τσάντες και

χαμόγελα, όμως και ραθυμία και αμφισβήτηση

των ρητόρων, των εργατών της πέννας, και όχι

της πείνας των ανθρωπόμορφων ...λεόντων!

 

ΠΟΙΗΜΑ "ΖΩΗ ΜΕ ΑΝ".

 

 

Αν αντέξεις στη ζωή σου

και αγαπήσεις τη ντροπή σου

θα μπορέσεις να ιππεύεις,

τ' άλογο που ...αγναντεύεις!