Πρόλογος του Λάσκαρη Π. Ζαράρη για τη συλλογή διηγημάτων: «Ακρυλικό Τοπίο» της Εύας Λόλιου, Εκδόσεις Αμφικτυονίας Ελληνισμού, 2017.

 

Μία ανακάλυψη δημιουργεί πάντα ένα ευχάριστο και απρόσμενο κλίμα. Στη σημερινή εποχή, όπου οι λογοτεχνικές φωνές έχουν πληθύνει και τα εκδοτικά δεδομένα προσανατολίζονται κυρίως σε εμπορικά κριτήρια, μια φωνή που αποπνέει γλυκό άρωμα παλιάς εποχής και τρυφερό ρομαντισμό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί παρωχημένη, με την ελαφρότητα κάποιων κριτικών που έχουν αναγάγει τη λογοτεχνία σε σκαλοπάτι δημοσίων σχέσεων και προσωπικών επιδιώξεων.

Όμως εδώ, έχουμε να κάνουμε με μια ξεχωριστή περίπτωση, και αισθάνομαι τυχερός που μπορώ να το βεβαιώσω αυτό, καθώς περιδιαβαίνοντας στα όμορφα γραπτά της Εύας Λόλιου -μιας καινούργιας συγγραφέως-, δεν ανακάλυψα μονάχα ένα αστείρευτο ταλέντο αλλά και μια ασυνήθιστη προσωπικότητα, που αγωνίζεται με οδηγό τις ηθικές της αξίες να καθιερωθεί στον λογοτεχνικό χώρο.

Τα πρώτα συγγραφικά της βήματα, μας δίνουν την ελπίδα πως στο μέλλον θα παρουσιάσει κάτι καλύτερο ακόμη, αφού προηγουμένως η δημιουργός ενισχυθεί με περίσσια αντοχή που προϋποθέτει η προσπάθεια της γραφής και η εξέλιξη σε διάφορους τρόπους έκφρασης.

Τα διηγήματά της, στολίδια ενός μικρόκοσμου -ευσύνοπτα και περιεκτικά, κυρίως ποιητικά και λυρικά πεζογραφήματα-, αναδεικνύουν όχι τόσο το εφήμερο της ζωής, όσο το αιώνιο. Γιατί κάθε περιπέτεια και κάθε ταξίδι, μας μαθαίνει, ενώ κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας- διηγήματος και των λέξεων-κυμάτων, βρίσκεται ο θησαυρός των ναυαγισμένων καραβιών-ο πλούτος των νοημάτων. Τραγούδι της μνήμης, γλυκό ή πικρό, που ακούγεται όμως αρμονικά με τον τρόπο που πλέκει τις λέξεις και πειραματίζεται παράλληλα σε πολλές θεματικές με σεβασμό πάντοτε στον αναγνώστη, στον απλό, καθημερινό και λαϊκό αλλά και στον πιο υποψιασμένο και εξοικειωμένο σε ανώτερες αναγνωστικές εμπειρίες άνθρωπο.

Φαίνεται πως το ανάλαφρο στοιχείο, δεν έχει θέση στη λογοτεχνική της ιδιοσυγκρασία. Δε θέλει να παρασύρει με περίτεχνες και παραστατικές περιγραφές σ’ έναν ύπνο γαλήνιο, αλλά χρησιμοποιώντας την ικανότητά της στην έκφραση των συναισθημάτων των πρωταγωνιστών-ηρώων, να ξυπνήσει κάποιες χαμένες οάσεις στις ερήμους των θνητών που πελαγοδρομούν χωρίς ουσία στα αφώτιστα ακρογιαλιά της ψυχής.

Με «Αρώματα Συνείδησης» αναζητεί «τα ιερά χώματα της αλήθειας», με επίμονη διάθεση να υπηρετήσει τη φύση, τον άνθρωπο και τον Θεό, αγαπώντας και προσφέροντας ανιδιοτελώς τις ψυχικές, συναισθηματικές αντανακλάσεις και ευωδιές της, που βρίσκουν να ενώσουν τα σκόρπια θραύσματα ελπίδας σε κάθε πονεμένη ζωή. Συμπληρώνει το πολύχρωμο της ζωής σε ένα γόνιμο και φωτογενές «Ακρυλικό Τοπίο», όπου η ανάμνηση του αγαπημένου της παππού και ζωγράφου συνταιριάζεται με τη δική της λογοτεχνική πινελιά.

Αν ένας τόπος λατρεμένος, όπως τα Πευκάκια του Βόλου, έγινε στο παρελθόν το ασκητήριο της ψυχής και η κάθαρση του , η λατρευτή της θάλασσα που κυματίζει τον πόθο των ψαράδων για καλή ψαριά, μας φέρνει κοντά την οσμή ιδανικών στιγμών και ακέραιων πραγμάτων που κακώς λησμονήθηκαν και μας έλειψαν αρκετά στη σύγχρονη εποχή.

Ένας κόσμος, παλιός και τίμιος, ξετυλίγεται σαν κουβάρι, για να μας συνεπάρει η φίλη Εύα Λόλιου με τις αφηγήσεις της, τόσο όσο χρειάζεται για να της πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ που μας άγγιξε βαθιά, κι ότι πιο σύγχρονο και αναγκαίο αποκαλύπτεται μέσα στο λογοτεχνικό της βλέμμα, καθαρό και απέριττο, ώστε να αντλήσει αθόρυβα από τον βιαστικό κόσμο έναν ζωντανό ζωγραφικό πίνακα, ικανό να αποτυπώσει απηχήσεις ωφέλιμες, ψυχικές και νοητικές.

 

28/09/2016

 Λάσκαρης Π. Ζαράρης

Συγγραφέας, ποιητής, βιβλιοκριτικός