Η κραυγή ενός μικρού παιδιού

                  Η  κραυγή ενός μικρού παιδιού

                  Είμαι εδώ, με το τρεμάμενο χέρι

                  να ζωγραφίζω έναν ήλιο

                  κυνηγημένο απ’ το φως

                  του φορτισμένου σώματος η μνήμη.

                  Το πίστευε τόσο, που πάνω

                  στα σχολικά τετράδια το έγραφε:

                  «εκεί που θέλουμε να ταξιδέψουμε

                  δεν είναι ο σωστός προορισμός μας,

                  δε φαίνονται των αγγέλων τα σημάδια

                  ούτε τα λουλούδια ανοίγουνε μυστικά

                  γιατί τα βλέμματα με μοχθηρία μας κοιτάζουν.

                  Μας δίνουνε παιχνίδια με τη στάχτη

                  ωραίων δέντρων που χάθηκαν.

                  Αιώνιο ύπνο μας ποτίζουν και

                  πως να ανασάνουμε τον κόσμο!

                  Κοιτάξτε τους, κουνάνε τις σημαίες του θανάτου

                  και δένουν χειροπόδαρα τις ελπίδες μας.

                  Κι ύστερα προσμένουνε να γίνει

                  ένα θαύμα και να εργαστούμε με ζήλο

                  για τον μαυρισμένο ουρανό τους».

                  Φωνάζω τόσο δυνατά, γονατιστός

                  να ακουστεί παντού

                  πως όταν εγώ θα βρίσκομαι στο χώμα

                  πληγωμένος και θα πονώ από τις ριπές

                  ωραίων λόγων και λαμπερών ονείρων,

                  θα δένω πάντοτε επίδεσμο το ποίημα

                  και τ’ όνομά μου θα’ ναι η αστραπή

                  ενός μικρού Θεού

                  που θα ξεχύνεται στα χείλη

                  των κακών της γης.

                  Λάσκαρης Π. Ζαράρης

                 

                  ***  Έπαινος από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών στους ΚΔ΄

                  Δελφικούς Αγώνες Ποίησης το έτος 2009.