Δύο ποιήματα από τον πολυβραβευμένο ποιητή Θεόδωρο Σαντά

ΜΟΝΟ ΤΗ ΦΩΝΗ ΣΟΥ Ν’ ΑΚΟΥΩ   Μόνο τη φωνή σου ν’ ακούω και απαλύνονται οι πόνοι κι αναδιπλώνεται η βροχή. Ξέρω, τα γαλάζια σου μάτια θα με ντύσουν με φως. Θα  θρυμματίσουν  τις κλεψύδρες της νύχτας. Όμως φοβάμαι. Φοβάμαι μην προδώσω τον  ήλιο σου μη με παρασύρουν οι Νύμφες στη Σαρωνίδα. Μ’ ένα ραβδί καραδοκούν να μ’ αιχμαλωτίσουν οι Κίρκες. Δεν πρέπει να προδώσω τη γαλήνη του Απρίλη τον Κανόνα της σκήτης μου. Θέλω να σου προσφέρω τα δώρα  της ποίησης να σε βλέπω να χαίρεσαι και ν’ αγαλλιάζουν οι στίχοι μου να γελάς μ’ ένα  γέλιο ατέλειωτο και ν’ αναβλύζει  η ποίηση. Σ’ αγαπώ, πάντα θα σ’ αγαπώ χαριτόβρυτη Μούσα, υπερώο του ονείρου!

ΌΤΑΝ ΟΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ ΝΟΣΟΥΝ   Όταν οι αγαπημένοι νοσούν τους κοιτάς μες στα μάτια και τους δανείζεις απ’ το δικό σου φως. Ύστερα τους  αφήνεις να ανασάνουν τους ψιθυρίζεις λίγες λέξεις γλυκές και τους φιλάς μέχρι να σμίξουν τα δάκρυα. Κι αν το τραγούδι σε κάτι τέτοιες στιγμές γίνεται μελαγχολικό είν’ η αγάπη ανείπωτη να μπορείς να αντέχεις να ψάχνεις παντού ιάματα θεών και ανθρώπων. Όταν οι αγαπημένοι νοσούν περιμένεις να γαληνέψει το κύμα αρνιέσαι τον εαυτό σου μέχρι να επιστρέψουν στη βάση τους. Θεόδωρος  Σαντάς