Από την Ποίηση του Θεόδωρου Σαντά

Η Ελλάδα  καταγράφει  το βήμα της Ποια μοίρα  με  σέρνει μαζί σου κι είναι οι νύχτες μου όλες μου, τριγμός κι η  ποίησή μου σκουριασμένη μπετούγια και στέκομαι άβουλος  στην «πόλη  των Φαντασμάτων» χωρίς να επαναστατώ, χωρίς να μπορώ να πω στο τραγούδι, άλλο μην κλαις χωρίς  να μπορώ να σου πω, άλλο μην προχωράς πιο πέρα  είναι η έρημος, ο αλαλαγμός των ανέστιων. Κι αν όπως λες, του Θεού το χέρι κανένα βράδυ δεν σ’ άγγιξε και αναζητάς στις «ατραπούς» την πραότητα  των «Πεφωτισμένων Θεών» κι επαναλαμβάνεις την επωδή των κίτρινων ποταμών ποιος  Θεός απ ’αυτούς θα καταδεχτεί  να σου πλύνει τα πόδια ποιος φρυκτωρός θα  σου διαμηνύσει ότι ο Αννίβας  είναι προ των πυλών να επιταχύνεις το βήμα σου έτσι όπως απαρνήθηκες τη ζωή σου και ματαιοπονείς  γύρω απ’ την κουστωδία των πατρικίων. Κι αν σ’ αδιέξοδα σε οδήγησε η συλλογιστική του «εκτείνεσθαι» κι αν την ψυχή  σου τη σύλησαν  τα σμήνη των Οφιούχων είναι, γιατί  δε φρόντισες να σφαλίσεις ερμητικά τις εξώπορτες είναι, γιατί τα αντικλείδια κι εσύ κι εγώ και οι  πάροικοι τα παραδώσαμε  σ ’αυτούς που εμπιστευθήκαμε. Δεν υπάρχουν πλέον Κασσάνδρες ή κι αν υπάρξουν δολοφονούνται. Αδυνατούμε να προβάλλουμε αντιστάσεις . Ούτε καν να  αρθρώσουμε  ένα «Όχι» στη  μηλωτή της φενάκης . Δυστυχώς τον ύποπτο  ρόλο της τον αποκαλύπτει μόνο ο χρόνος κι εμείς προβαίνουμε σε διαπιστώσεις προσθέτοντας  μία ακόμη πληγή στους αγαπημένους    που σήκωσαν τις δικές μας  πέτρες!

ΚΙ ΑΝ ΕΣΥ ΜΕ ΞΕΧΑΣΕΙΣ

Κι αν εσύ με ξεχάσεις

γιατί δε θα έχεις αντέξει

τον ακροβολισμό των ανθρώπων

στον ακροτελεύτιο στίχο  μας

υπάρχουν κάτι  εξαγνισμένες εικόνες

κάτι φωταγωγημένες φωτογραφίες

να αποτυπώνουν βήμα-βήμα

το χορό σου, στη νήσο των ηφαιστείων.

Κι αν εσύ με ξεχάσεις

υπάρχει η Άνοιξη να μου φέρνει  χλωρό

ακόμα το γέλιο σου

υπάρχουν τα Καλοκαίρια

να με τυλίγουν του κορμιού σου τα φύκια

όταν γλιστράει ο ήλιος στους όρμους σου

κι ακούγονται οι στεναγμοί των αλκυονίδων.

Πάντα  υπάρχει μια Ανάσταση

να εγείρονται  οι εφτασφράγιστοι ποιητές.

Ποιος θα μπορούσε αλήθεια

να αλλάξει την επαλληλία των κύκλων  μας

όταν εγώ σε αναζητάω βαθιά  

κι εσύ αναδύεσαι πλάι μου

και ξυπνάς μ’ έναν ψίθυρο

τον πόθο των Καρυάτιδων!

Κι αν εσύ με ξεχάσεις

είμαι εδώ και σε περιμένω, ερημίτης και όσιος

κονταροχτυπώντας  το άγριο κύμα μου.

Το ξέρεις, μόνο εσύ υπάρχεις για μένα

κι ας με καταδικάζουν οι γύρω.

Μη σε νοιάζει κι αν κουβαλήσουμε

το σύννεφο της βροντής.

Στίχο-στίχο  θα βρούμε

το αντίσκηνο του θεού

στις φυλλωσιές  του  Παράδεισου!

 

ΕΤΣΙ ΧΤΙΖΕΤΑΙ Η ΠΟΙΗΣΗ

Αν κάθε στίχος δικός μου

είναι όπως λες, είναι μια επιλογή

απ’ το θησαυρό της ψυχής

οι δικοί σου οι στίχοι

είν’  το τραγούδι του Έλληνα

να το χορεύει ο Ζορμπάς

και να σειέται ο Κόσμος.

Κι αν κάθε σου λέξη

είναι μια αλήθεια πικρή

εσύ μ’ έμαθες ν’ αγαπώ

το βρυχηθμό  της ζωής.

Κι αν μας στενάζει ο βυθός

και ακατάπαυστα αποπειράται

να μας πνίξει  το κύμα

μη σε μέλει διόλου.

Κάποιος άγιος λιτανεύει για μας

να περάσουμε αλώβητοι αντίκρυ.

Το μάθαμε ήδη.

Στην ποίηση, χρόνια κρατάει

το ταξίδι του νόστου

Στην ποίηση, χρόνια κρατάει

ο χορός των δακρύων

για τις πράξεις της Μήδειας.

Στην ποίηση αιώνια κρατάει

η πτώση του κάστρου της!

Η ΑΡΓΩ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ

Για δες πόσο όμορφη

είν’ η θάλασσα την αυγή

τα Καλοκαίρια στη Σίβηρη

πως βουτάνε στο κύμα

οι γλάροι και πνίγουν τον πόθο τους.

Κι όπως καθρεφτίζουν

οι όρμοι το σώμα σου

τρελαίνεται ο ήλιος

κι όπως σε φυσάνε οι αύρες

γεννιούνται χιλιάδες

ταξίδια στις βεγγέρες του νου

για ’κει που κρατιέται

η αγάπη αμόλυντη.

Κορίτσι δικό μας

και το δάκρυ σου ακόμα

είναι ένας έρωτας

κι η σιωπή σου ακόμα

είναι ένα ποίημα.

Έμαθες ν ’αγαπάς ό,τι βραχνιάζει

και ξενυχτάει μαζί σου

ό,τι αγγίζει και μουσκεύει τα μάτια σου.

Κι αν σου πω ότι  είσαι ένα αγιόκλημα

πάλι εσύ στις νύχτες θα τρέξεις

γιατί φοβάσαι το φως

μη σου πυρπολήσει  το όνειρο.

Όμως το όνειρο, είσαι εσύ

τα ταξίδια, εσύ θα τα κάνεις

η Αργώ περιμένει στον όρμο της.

Το ταξίδι σου τώρα αρχίζει

οι ορίζοντες  στάζουν

τα δικά σου τα χρώματα

στα βότσαλα λιώνει

την πεθυμιά του ο έρωτας.

Είσαι η αρμονία του κόσμου

αν κι εσύ το πιστέψεις!

Θεόδωρος  Σαντάς , Παρασκευή 20 Αυγούστου 2010

Βιογραφικό σημείωμα

   Ο Θεόδωρος  Σαντάς γεννήθηκε στην Ηράκλεια της Φθιώτιδας. Είναι συνταξιούχος Μαθηματικός και διετέλεσε πρόεδρος της Ένωσης Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος. Το 1997 κάνει την εμφάνισή του με την ποιητική συλλογή «Το ταξίδι του άστρου», το οποίο είναι θρηνητική αφιέρωση στην πρόωρα χαμένη ανιψιά του Νικολίτσα Πολύζου, παιδί της αδελφής του. Την ίδια χρονιά συμμετέχει στο Φεστιβάλ Ελληνικού τραγουδιού Θεσσαλονίκης με το τραγούδι «Η μικρή Δανάη» σε στίχους του ίδιου και μουσική του Δ. Κεχαγιά. Τιμήθηκε επανειλημμένα από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών. Το 1999 εκδίδει την δεύτερη ποιητική του συλλογή με τίτλο «Στου Αιγαίου τον Έρωτα» και το 2000 την ποιητική συλλογή «Οκτέτο» με άλλους εφτά ποιητές της Θεσσαλονίκης. Το 2001 βραβεύτηκε από την «Ένωση Συγγραφέων Λογοτεχνών Ευρώπης» και από τον φιλολογικό σύλλογο Αγρινίου «Κωνσταντίνος Χατζόπουλος» το Σεπτέμβριο του 2002. Το 2004 εκδίδει την ποιητική συλλογή «Ό,τι δε σβήνει η βροχή». Ακολούθησε η ποιητική συλλογή «Ο έρωτας έχει πάντα Πανσέληνο», η οποία εκτυπώθηκε για δεύτερη φορά από τον εκδοτικό οίκο «Υδρόγειος» το 2008. Τιμήθηκε επίσης από την «Ακαδημία Ελληνικής γλώσσας και Πολιτισμού» και από το Δήμο Χαλκίδας. Στίχοι του με τραγούδια για ήρωες της Ελλάδας μελοποιήθηκαν και εκδόθηκαν σε cd. Βραβεύτηκε το 2006 στο 2^ο «Φεστιβάλ Ποίησης Θεσσαλονίκης».