Ένα ποίημα για την Ανάσταση του Χριστού

Ερωτήματα μιας προσδοκώμενης Ανάστασης

Πότε θ’ αγγίξουν οι ύμνοι των αγγέλων

τα κουρασμένα βλέμματα, τα δάκρυα στα μάτια;

Πότε θα δουν ένα μικρό Χριστό να ανασταίνεται

μέσα στην απογοήτευση τους τα πρώιμα λουλούδια;

Πότε θα βγει απ’ τα ματωμένα χέρια τους,

απ’ τα ματωμένα ρούχα τους, απ’ τ’ άρρωστα μυαλά τους

η άνοιξη μυριόανθη που μοσχοβολάει;

Να πούμε πως οι εγκληματίες έσβησαν πια

και πήραν τη θέση τους οι σωτήρες!

Ο ήλιος διστάζει να προβάλλει στην Ανατολή,

το βλέμμα του παγώνει όταν νιώθει

πως οι θαυμαστές του αχτίδες γίνονται

τ’ απαίσια κεντριά ανθρώπων

που χώνονται στη σάρκα του ουρανού

και κυνηγούν τα όνειρα μακριά απ’ τις ψυχές τους.

Ντυμένη «Ελπίδα» έρχεται η Παναγιά φορώντας τη μαντίλα της,

τα πληγωμένα πρόσωπα χαϊδεύει

προσμένοντας ένα μικρό χαμόγελο να σημαδέψει

την Ανάσταση που κρύβεται στο δρόμο του θανάτου.

«Το μίσος του πολέμου σας έριξε κάτω στη γη

και ανεβαίνετε το Γολγοθά με το Σταυρό στους ώμους.

Αγκάθινο στεφάνι στα κεφάλια σας έπλεξε η δυστυχία,

γεμάτοι όμως είσαστε με των ιδανικών τη γοητεία».

Ποιος πίστευε στ’ αλήθεια πως νέους επιτάφιους

θα στόλιζαν οι μανάδες των παιδιών συντετριμμένες,

ενώ οι αρχηγοί των κρατών θα χαίρονταν

την ξεγνοιασιά του πλούτου

και θα ’νιβαν τα χέρια τους σαν «Πόντιοι Πιλάτοι»;

Πότε θ’ αγγίξουν επιτέλους οι ύμνοι των αγγέλων

αυτή τη μαυροφορούσα γη και οι άνθρωποι

θα πιστέψουν πως φως τους περισσεύει αρκετό

για να δανείσουν λίγο στους εχθρούς της καλοσύνης;

Λάσκαρης Π. Ζαράρης

Νέα Αγχίαλος Μαγνησίας

22/04/2011