Μια επιστολή του Θοδωρή Βοριά

Την ώρα που ξεκαθάριζα κάποια ηλεκτρονικά μηνύματα, ανακάλυψα μια πολύ όμορφη επιστολή γραμμένη από τον φίλο ποιητή Θοδωρή Βοριά. Του είχα ζητήσει προηγουμένως τη γνώμη του σχετικά με το βιβλίο μου «Παράθυρο στα όνειρα». Σας παρουσιάζω, λοιπόν, ακριβώς την απάντηση του:

«Παράθυρο στα όνειρα …με την ποίηση να γδέρνει την ψυχή μας σε κάθε ευκαιρία, με τα ποιήματα να στάζουν από τ’ ατίθασα μολύβια που ζητάνε να γίνουν ηλιαχτίδες τη μέρα, σφαίρες τη νύχτα… προχωράμε!

Δηλώνω εξαρχής πως δεν ξέρω από τεχνικά στοιχεία και φιλολογίες. Κάθε φορά που έπιανα ένα βιβλίο για να βγάλω μια κρίση έχανα το ουσιώδες μέσα στις ατέλειες που οι λεπτομέρειες γεννούσαν. Χρόνια τώρα σταμάτησα να υπογραμμίσω όμορφους στίχους, υποκειμενικά όμορφους, υποταγμένους στην αισθητική μου… Η κριτική τελικά καταντάει για μένα μια ατέρμονη αναζήτηση δικών μου σκέψεων σε ξένα μυαλά, τόσο χάλια!

Επιστρέφω τώρα στην ουσία. Ο κόσμος που σου ακονίζει τις αισθήσεις, ο κόσμος που γεννιέται μέσα από την απογοήτευση και τη ματαιότητα, ο κόσμος των ονείρων, ο κόσμος της καθημερινής φθοράς μας… Τόσοι κόσμοι και χωράνε μέσα στις λέξεις! Όσο χρειάζεσαι αυτές τις λέξεις για να μην μαραθεί η ψυχή σου, όσο χρειάζεσαι να χαλνάς και να χτίζεις κόσμους για να παραμείνεις άνθρωπος τόσο θα φτιάχνεις τα ποιήματά σου για να ντύνουν την πεζή «πραγματικότητα» της κάθε μέρας.

Ίσως επειδή δεν μπόρεσες να μείνεις βολεμένος στην απάθεια, επειδή δεν δέχτηκες να γίνεις κομμάτι του σωρού για να ανέβουν της κερδοσκοπίας οι ταγοί έπεσες μέσα στην ψυχή σου σε μια κατάδυση για σκόρπιους στίχους. Ίσως πάλι να βρήκες βόλεψη κι αναγνώριση στη συγγραφή, ίσως να είπες «θα βγάλω κι ένα εισόδημα απ’ τα βιβλία».

Ποίηση η μια, ποίηση κι η άλλη, δεν έχει σημασία πού θέλει να καταταγεί κάποιος ή πού βρίσκεται έστω κι ασυνείδητα καταταγμένος.

Βρήκες ένα δρόμο, αν με συνέπεια τον συνεχίσεις θα ’χει να σου δώσει, θα ’χει να σου αφαιρέσει, θα ’χει χρώματα να σου ανοίξει τον άγνωστο Εσένα, κι εγώ θα σε βλέπω μέσα από τις λέξεις σου κάθε φορά και πιο εύστοχο δίπλα σε δάση, σε καμένα σπίτια ή σε ακρογιάλια.  

Όσο θα διαβαίνεις τον δρόμο τόσο θα γίνεσαι και θα φτιάχνεις το ζητούμενο, τον χαμένο άνθρωπο. Γι αυτό σε νιώθω αδερφό, ποιητή».

Καλή συνέχεια

Φιλικά

Θοδωρής