Τα άστρα ξάπλωσαν στο μαύρο ουράνιο χαλί,
κοιτούσαν το ολόγιομο φεγγάρι και συζητούσαν.
Το μικρό άστρο είπε: «Όταν για πρώτη φορά ο άνθρωπος
περπάτησε στη σελήνη, ήσουνα σχεδόν τριάντα χρονών.
Στο μέτωπό σου ξεχνιότανε ο ήλιος κι οι μέρες έρχονταν
με τα γελαστά τους πρόσωπα να σε φιλήσουν-
οι ερωμένες κάποτε της νιότης σου».
Το μεγάλο άστρο απάντησε: «Τώρα, μετά σαράντα χρόνια
κοιτάω χαμηλά για να παίρνω δύναμη,
νιώθω τη λάμψη των ψυχών στα γερασμένα χέρια μου
κι η ομορφιά του σύμπαντος με προστατεύει!».
-Άχ! Άστρα, άνθρωποι και χρόνος…
Ποιος άραγε διεκδικεί την ανεξαρτησία του στο σύμπαν,
ποιος είναι το μόνο σώμα που φωτίζει και τ’ άλλα γύρω
που χλομιάζουν σαν ετερόφωτες υπάρξεις;
-Ο Έσπερος, ο προάγγελος της νύχτας
είναι που σβήνει κάθε άσχημη στιγμή, αλλά φανερώνει
και ό,τι ξεχάστηκε από χρόνια, την αληθινή ζωή.
-Αγνοείς πως τ’ αστέρια ζουν εκατομμύρια χρόνια!
-Και οι ψυχές των ανθρώπων τόσο περίπου!
-Βλέπεις εκείνον τον άνθρωπο κάτω στη γη
που μας παρακολουθεί με το τηλεσκόπιο;
-Ναι, πρέπει να τα είδε και να τ’ άκουσε όλα.
-Αλλά δεν ξέρει, πως σε λίγα γήινα χρόνια θα πετάξει
και θα γίνει κι αυτός φως μες στις παλάμες τ’ ουρανού.
Ο άνθρωπος όμως, που δεν καταλάβαινε πολλά
από τη γλώσσα τ’ ουρανού, έβλεπε συνέχεια
άγνωστες λέξεις-ανεξερεύνητους γαλαξίες
και ήταν για εκείνον τ’ άστρα το χαμόγελο της αιωνιότητας
και ήταν η προσέγγιση του διαστήματος
η ελπίδα της ένωσης με τον δημιουργό.
Λάσκαρης Π. Ζαράρης
*** Τιμητική διάκριση από την Ένωση Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος
το έτος 2010.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου