Θραύσματα αγάπης
Με βαραίνουν τα κυβικά της πλασματικής ευτυχίας
γέρνω τις πλάτες ντροπιασμένος,
όπως τα αραποσίτια μετά από τρομακτική καταιγίδα.
Λανθασμένη στάση ζωής!
Ανίδεος, στη δυστυχία που υπάρχει γύρω.
Σαν βότσαλα με πετροβολούν οι αντιθέσεις.
Αχυρένιες υποσχέσεις στο φύσημα του αέρα.
Σας πήρε το πανωφόρι της άτρωτης πανοπλίας σας.
Μέχρι τώρα κοιμόμουν τον ύπνο του δικαίου.
Μην κοιτάτε την επιφάνεια!
Τραβήξτε τις κουρτίνες να δείτε στο βάθος
διαφθορά, αποσάθρωση των ευάλωτων υλικών.
Που είναι η αγάπη;
Αλήθεια! Που είναι;
Κρύφτηκε σαν τρομαγμένο ποντίκι στη θέα
του αγριεμένου γάτου.
Μη μου σκαλίζεται το τραύμα,
θραύσματα αγάπης μπήγονται όλο και πιο βαθιά,
σαν το σκουλήκι τρυπά, όλο τρυπά το κόκκινο μήλο.
Απ’ έξω δελεαστικά όμορφο,
από μέσα σάπιο, βρωμερό …
Μου ανακατεύει το στομάχι.
Μαντάρω, αλλά όλο και ξηλώνεται το πλεκτό.
Πείνα, θάνατος, εξαθλίωση
κλονίζουν την πίστη στον άνθρωπο.
Αχαρτογράφητες περιοχές περιμένουν να ανακαλυφθούν
εν ονόματι της προόδου.
Ποιας προόδου;
Άχρηστα υλικά στη χωματερή!
Μπαζώνεται το όνειρο
και χωρίς ευεξία, τρώτε το πλουσιοπάροχο πρωινό σας.
Απουσίες
Τελευταία ματιά, τελευταία ανάμνηση
μια φωτιά που ακόμα με καίει
μια βροχή που με ξεπλένει
μια νοσταλγία που με κάνει να δακρύζω.
Κάτι που έφυγε, χωρίς να χαιρετίσω
και μένει μόνο η ανάμνηση της νιότης
ένα λουλούδι μαραμένο πριν το κόψεις.
Εσύ που κράδαινες με πείσμα τη ζωή
μου έμαθες μονάχα το καλό,
δεν ψέλλισαν τα χείλη σου κακίες για κανέναν
μόνο υμνούσαν το θεό.
Ήρθε καιρός που έφυγες απλά και αγαπημένα
εσύ που αγωνίστηκες με της φύσης τα στοιχειά,
με πότισαν οι χούφτες σου το νέκταρ
εσύ που πάντα έλεγες όλα θα πάνε καλά.
Ήρθε καιρός που έφυγες απλά και αγαπημένα.
Ενοικιαστήριο
Το ενοικιαστήριο αναρτημένο στο μαντρότοιχο.
Σοφάδες πέφτουν!
Αισθήματα πέφτουν!
Ζητώ μια στέγη πάνω απ’ το κεφάλι μου,
μια σιγουριά πως είμαι ζωντανός.
Πέθανα και δεν το ξέρω!
Τα λουστρίνια μου, σκονισμένα,
καθρεπτίζουν το ξεγέλασμα.
Φθινοπωρινή σονάτα στο λυκόφως.
Αγάπη κουρελιασμένη στα βάτα.
Κυριακή σαν όλες τις άλλες…
Όμως τόσο διαφορετική!
Οι αναθυμιάσεις της μου δημιουργούν δυσλεξία.
Μπερδεύω το νι με το σίγμα.
Είναι αστείο να ψάχνω στις κρυψώνες του μυαλού μου
μήπως βρω τον παλιό μου εαυτό.
«Μήπως τον είδε κανείς;».
Απροσδιόριστοι ψίθυροι! Καθαρεύουσας, ίσως.
«Δεν καταλαβαίνω τι μου λέτε;».
Το νυφικό κρεβάτι ζεστό ακόμη
ξεβράζει χίμαιρες.
Σπαρμένα καρφιά στα κλινοσκεπάσματα
«Με σταυρώνεις!».
Οι νεροσυρμές των δακρύων παρασύρουν
τις σκάρτες φυσαλίδες της ευτυχίας.
Άραγε τη γεύτηκα ποτέ;
Ίσως λίγα γραμμάρια
πριν πέσουν τα τείχη της ψευδαίσθησης.
Ενοικιαστήριο στη ζωή που δεν έζησα.
Ενοικιαστήριο στην άφαντη ιερότητα του μυστηρίου.
Ψαλμοί στην επιμνημόσυνη δέηση.
Άννα Ζαράρη
Σύντομο βιογραφικό σημείωμα
Η Άννα Ζαράρη γεννήθηκε το 1965 και κατοικεί μόνιμα στη Νέα Αγχίαλο Μαγνησίας. Είναι μητέρα τριών ενήλικων παιδιών. Ασχολείται τον ελεύθερο χρόνο της με διάφορες πολιτιστικές δραστηριότητες. Αποτελεί μέλος της θεατρικής ομάδας της πόλης της από το 2002. Το έτος 2003 παρουσιάστηκε στο κοινό το πρώτο θεατρικό τους έργο και από τότε συνεχίζουν με εξαιρετική επιτυχία νέες παραστάσεις. Επίσης είναι μέλος της δημοτικής χορωδίας, του παραδοσιακού χορευτικού συλλόγου και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του τοπικού συλλόγου γυναικών.
Στο λογοτεχνικό διαγωνισμό της Εταιρείας Τεχνών, Επιστήμης & Πολιτισμού Κερατσινίου το έτος 2010 έλαβε τιμητική συμμετοχή, με το ποίημά της «Κανένας». Προκρίθηκε στα τελικά των ΚΕ΄ Δελφικών Αγώνων Ποίησης της Π.Ε.Λ. το έτος 2010, με το ποίημά της «Κορίτσι του Καλοκαιριού». Επίσης, απέσπασε Α΄ Βραβείο ηθογραφικής ποιητικής συλλογής στα «Σικελιανά 2010» από τον Διεθνή Πολιτιστικό Οργανισμό «Το Καφενείο των Ιδεών», με το έργο της «Ηθογραφικά Σκαριφήματα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου