Τέσσερα ποιήματα του Θεόδωρου Σαντά

ΑΠΕΙΚΑΣΜΑ ΤΟΥ ΦΕΙΔΙΑ Χάρισέ μου  των υακίνθων  το άρωμα να σου χαρίσω την ευωδιά του βασιλικού στο περιβόλι των μύρτων κι  έλα  να ζήσουμε τον ψίθυρο της  βροχής κάτω απ’το κεραμίδι της στέγης . Χάρισέ μου το  χελιδόνι του  Μάρτη που επιστρέφει στο σύρμα σου ν’ ανθίσουμε στις αυλές, την πασχαλιά του Απρίλη . Όλοι το ξέρουμε. Ο έρωτας  επιστρέφει την Άνοιξη όταν ο καημός δεν αντέχει τους κρυψώνες  των όρμων και βγαίνει  κουρσάρος στο ξάγναντο να αιχμαλωτίσει τις  Νηρηίδες. Πρέσβειρα του Ξένιου Θεού στα νεφελώματα  των χρησμών ποτέ δεν έδωσες πίστη . Διάλεξες το διάφανο λόγο τη λάμψη του Απόλλωνα Έτσι σε κέρδισαν οι Δελφοί οι ήχοι  της λύρας του κι έγινες ,ένας λόγος  στιλπνός σοφία και σύνεση κατηχήτρια και κατηχούμενη. Έτσι έγινες  απείκασμα του Φειδία Νίκη  της Σαμοθράκης θεματοφύλακας των επιγραμμάτων μη θυμώσουν  οι τύμβοι κι εμφανισθούν άξαφνα οι  Κάβειροι ως χθόνιοι δαίμονες Το είπε εξάλλου  κι ο ποιητής: “Την οργή των νεκρών να φοβάστε και τους βράχους των αγαλμάτων” ΑΝΤΑΥΓΕΙΕΣ ΤΟΥ ΔΕΙΛΙΝΟΥ Λίγο πριν τον Αποσπερίτη καθώς το φως παραδίνεται αμαχητί στο στροβίλισμα των ατράκτων κι η νύχτα αποζητάει  σκιές είπα να χρωματίσω το αποψινό σου το όνειρο με λίγο ρόδι του ήλιου μην ξεχαστείς στους λαβύρινθους και  τέτοιες ώρες ποιος να σε οδηγήσει στην έξοδο; Κι όπως ασήμωναν τους στίχους οι  ανταύγειες του δειλινού κι οι ορίζοντες   αποτύπωναν καθαρά την εικόνα σου είπα να σου στείλω  ένα μήνυμα με κάτι λέξεις αγαπημένες   και στιχάκια της προσμονής με κάτι κλωναράκια λεβάντας απ’ το περβόλι της Παναγιάς να ζήσουμε  λίγες στιγμές επίγειου παράδεισου  !   ΔΥΟ ΤΟΥΛΙΠΕΣ …………………………… Δυο ανθισμένες τουλίπες μου χάρισες κι εγώ με λίγους στίχους  σου απαντώ. Κανείς δε με ξέρει καλύτερα από σένα κανείς δε με γνώρισε στην κώχη επάνω προσπαθώντας να τετραγωνίσω της αρρώστιας τον κύκλο. Εσύ κι εγώ, εγώ κι εσύ ένα ζεύγος  των αντιθέτων μα και μόνο εσύ , ο κόσμος ολάκερος ελπίδα της γης χίλιες αναβαθμίδες πάνω από μένα! ΕΝΑ ΚΟΡΙΤΣΙ ΠΟΙΗΤΗΣ Για τη μνήμη της Κατερίνας Γώγου Πόσο νωρίς φεύγει το φως το πρώτο το φιλί μας και μένει μόνο τ’όνειρο κι η άδεια η ζωή μας. Πόσο νωρίς φεύγει το φως μας είπε η Κατερίνα ένα κορίτσι ποιητής Θεσσαλονίκη –Αθήνα. Πόσο νωρίς φεύγει το φως το θέατρο αδειάζει για τα παιδιά που είν’ σκιές και μάρμαρο στ ’αγιάζι. Πόσο νωρίς φεύγει το φως το γέλιο μας φυραίνει και μένουμε στη σκοτεινιά απόκληροι και ξένοι. Θεόδωρος Σαντάς