Πουλιά στο φεγγαροστόλιστο τοπίο

-Πρέπει να είμαστε πουλιά που βγήκαμε

μια νύχτα φωτεινή

για να κλάψουμε τον έρωτά μας

και να σταλάξουμε αίμα απ’ τα φτερά μας,

εμείς οι κρυφοί παλμοί της αιωνιότητας.

-Στις άκρες των ονείρων των ζωντανών ξυπνάμε

μια υπερκόσμια ευτυχία και αίσθηση μες στην τρικυμία,

την ίδια πελαγίσια ταραχή

του ταξιδιού τους προμηνάμε

με τα πολύχρωμα σοφά λοφία.

-Μες στις ωχρές τους ώρες συγκεντρωνόμαστε,

με το συρτό κελάηδημά μας πάνω στις καρδιές·

αναστυλώσεις φωτός στην κάθε απελπισία

σας κάνουμε να δεχόσαστε με ψυχραιμία

όσα έξω απ’ τη λογική σας υποβάλλονται.

-Με τη θνητή σας παρουσία,

στο βάθος της ύπαρξή μας ημερώνουν

λυτρωτικές φωνές του παρελθόντος

από αγαπημένα πρόσωπα.

-Για σας ο θάνατος είναι ο φόβος

και οι παραισθήσεις το σκοτάδι.

Το τέρμα αυτού του ύποπτου δρόμου

το μαύρο καπέλο του ανθρώπου

που όλα τα σκεπάζει.

-Δεν είναι μια ύπαρξη γεμάτη

που αναζητούσες, έστω καθόλου απτή;

Δουλεμένη όμως με τη λησμονιά

σα δίχτυ απλώνεται πάνω στα αόριστα βήματά σου.

-Λες οι ψυχές να ξέρουν που πηγαίνουν;

-Χλομό σύννεφο τους σκεπάζει,

ένα λουλούδι που θα ’θελε να γίνει και κορίτσι

φύτρωσε απάνω τους.

-Αισθάνεται και γδύνεται τη λύπη τους

απ’ την αγνότερη ομορφιά του.

-Τις αντιστάσεις της ψυχής

τις ξεχωρίζει ο πόνος.

Ο πόνος είναι ο συναγερμός

και ό,τι προχώρησε χωρίς απώλειες

μας εξουσιάζει στη γαλήνη.

-Οι πράξεις της ηδονής

δεν ευοδώθηκαν ποτέ

γιατί προχώρησαν βαθιά

στη σήραγγα της τύψης.

-Σκιρτά η ψυχή μας για παραίτηση

σε φθαρτές στιγμές, μα κάπου παραπέρα

ο δήμιος τροχίζει το τσεκούρι του

με τον καημό μιας πληγωμένης μάχης.

-Εμείς οι σταλαγματιές στο άπειρο

εμείς οι κουβαρίστρες του μυστηρίου.

-Οι υπoστάσεις μας δεν περίμενες ν’ ανοιχτούν

σε μυστικούς ανέμους.

Ποτέ οι ψυχές μας δεν προδόθηκαν

ούτε μες στις απάτες αλλοιώθηκαν

γιατί πάντοτε διψούσαν και θαύμαζαν

τον πόνο και την εγκατάλειψη

για τις σκληρές επιφάνειες που δίνει.

Λάσκαρης Π. Ζαράρης

***  Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή: «Δέκα σκάλες προς τον ουρανό»