Έξι ποιήματα από τον Θεόδωρο Σαντά

ΕΑΛΩ Η ΤΡΟΙΑ Τώρα η Τροία εάλω. Οικτιρμοσύνη και ευσπλαχνία οφείλουμε στην κακοδαιμονία των ηττημένων. Ανίεροι και ηδυπαθείς στις Μυκήνες θα κουβαλήσουμε χρησμούς και Κασσάνδρες να εξυφάνουν τη δολοφονία τους οι Κλυταιμνήστρες κι οι Αίγισθοι. Τώρα ο αδελφοκτόνος ο πόλεμος άδακρυς και αλλόφρων μαίνεται στο «ευκτίμενον πτολίεθρον»του Περσέα. Ο «Δούρειος ίππος», μας εκδικείται. Άπληστοι κι ανελέητοι αιμοδιψείς και αμετανόητοι θανατώνουμε τις Δρυάδες το δροσόφυλλο δέντρο μας να εισπράξουμε τον αντικατοπτρισμό της ερήμου. Κανείς δε θα μας σώσει απ’την ενδημική της διχόνοιας απ’την αθηρωμάτωση  του Εγώ . Οι εποφθαλμιούντες την εξουσία θα εξασφαλίσουν το άλλοθι προκειμένου να δολοφονήσουν τον Αγαμέμνονα. Ο Αίγισθος θα εμφανιστεί κι οι Κυκλώπειοι βράχοι θα βιώσουν το αποτρόπαιο έγκλημα. Η ιστορία «δια μίαν εισέτι φοράν» θα καταγράψει την ανοίκεια πράξη και η κάθαρση των Ελλήνων θα αναμένει «τον από μηχανής Θεόν» μια και οι ιερολοχίτες εξέλιπαν πλέον απ’ τον κατάλογο των εθνεγερτών!   ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ Στα αισθήματα, δεν υπάρχουν οι Κέλβιν το «Απόλυτο το μηδέν». Στη λαγνεία της  νύχτας θρυμματίζονται οι αντιστάσεις κι όλοι μας υποκύπτουμε στο πρώτο  φύσημα των παθών. Γι’ αυτό, μη χλευάζεις  αισθήματα μην περιφρονήσεις τον μεθυσμένο γλυκάνισο. Απ’ τα αισθήματα, δε γλιτώνει κανείς άγρωστες και μας πνίγουν, μας πνίγουν. Την ώρα  της προσευχής μας αυτά κάνουν τους κύκλους τους στα συλημένα μας τείχη οινοχόοι του βότρυ μας μια νύχτα κραιπάλης όταν οι στήμονες συμφυρμός με τη γύρη κι οι Κορύβαντες ξεφαντώνουν. Ο καθένας μας φέρνει στο μέτωπο την ανεξίτηλη τη σφραγίδα τη διατομή απ’ τη φλέβα του. Χρησμοδοτώντας την πτώση μας «ο Θηβαίος ο μάντης» θα κλαίει στου αμνού μας την πλάτη στης γενετικής μας τον κώδικα κι εμείς θα αγρεύουμε πλημμυρίδες και άμπωτες. Μην ξοδεύεις τις λέξεις σου στα χαλάσματα των  σεισμών στη βυθισμένη  Ατλαντίδα. Τους Άτλαντες τους απολιθώνουν οι Μέδουσες!            26-12-2000 * Θηβαίος=Ο μάντης Τειρεσίας. Κατά τον μύθο τον τύφλωσε η θεά Αθηνά ο οποίος χωρίς να το θέλει, την είχε δει γυμνή να λούζεται σε μία πηγή. Του έδωσε όμως το χάρισμα να ακούει και να καταλαβαίνει  τη γλώσσα των πουλιών, κλπ. Ο Οιδίπους συγκρούεται με τον Τειρεσία  (Σοφοκλής, Οιδίπους τύραννος ). Γνωστή είναι  η περίφημη φράση. «Τυφλός τα τ’ ώτα, τον τε νουν, τα τ’ όμματα ει.» ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΠΟΙΗΣΗ Κάθε που επιστρέφεις με φως και προαναγγέλλεις  την Άνοιξη εγώ σ’ ονομάζω, αγάπη. Κι είσαι για μένα η μέθη της ωραιότητας τ’ όνειρο κι η πραγματικότητα και γράφω, γράφω συνέχεια για σένα πως μακιγιάρεται η ομορφιά κουβαλώντας  την αύρα σου. Κι είσαι για μένα η βροχή που δεν την εξαγνίζει η ενδημική της παράνοιας. Είμαι εδώ και σε περιμένω κι ανοίγω τα χέρια μου να τραντάξεις τα στήθη μου να νιώσω πόσο πονάει ο έρωτας και πόσο γιατρεύει η αγάπη. Κι είμαι στ ’αλήθεια  παιδί που γλιστράει στο πρώτο σου  ποίημα να αποκαλύψει τους μυχούς των πιο κρυφών σου στιγμών Σου το είπα στη γιορτή της Εδέμ. Είσαι η ονειροπόληση απ’ το βαλς που μου χάρισες σε μια ανάπαυλα του Οκτώβρη που προμηνούσε τον έρωτα κι είχε διαγράψει τα ΟΧΙ του όλα όταν  εγώ προσπαθούσα να ερμηνεύσω το θαύμα σου! Θεσσαλονίκη  4-3-2009 ΑΙΩΝΙΑ ΕΦΗΒΟΣ            Πάντα σου άρεσαν της γης τα ποιήματα. Ήθελες η ομορφιά να έχει τις ανταύγειες του ήλιου το γαλάζιο της θάλασσας τη φιλοξενία απ’ το κιόσκι σου. Ήθελες τον καφέ ψημένο στη χόβολη απ’ τα χέρια της Κούλας τ’ Ουρανού την αλήθεια κι είπες να εξαλείψεις την υποκρισία της γης. Χόρεψες το τραγούδι το ανάλαφρο το χορό του αιθέριου κι έμεινες αιώνια έφηβος ένα παιδί στις αλάνες της Ξηροκρήνης μια νοσταλγία των ήχων μ’ ένα πιάνο αντίκα ένα τραγούδι υπογεγραμμένο απ’ το Σταύρο  στα πέτρινα χρόνια όταν σας χώριζε η μεσοτοιχία. Γεννήθηκες να στάζεις το βάλσαμο το στιλπνό σου το δάκρυ σε κάτι στιχάκια της ποίησης σε κάτι ποιητές της βροχής. Να επιμένεις με τις επιδέξιες  κινήσεις δυο ευλογημένων χεριών να επαναφέρεις τη λέμφο στην κοίτη της να επιμένεις στο λόγο το θείο να περάσουμε ειρηνικά στην αγκαλιά του Παράδεισου!   ΑΓΕΛΙΚΗ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ Κάποτε λυγάνε κι οι δυνατοί και γέρνουν επάνω μας. Κάποτε λυγάνε κι οι ποιητές κι ένα στίχο δε βρίσκουν κύμα-κύμα βουλιάζουν και μένουν έρμαια των κυμάτων. Γυναίκα της αστροθάλασσας η στίλβη των άστρων τρεμόπαιξε λίγο στα μάτια σου κι εμφανίστηκαν μαύρες σκιές. Μα ύστερα  ήρθε ο ήλιος η βιολογική σου ενέργεια κι αναζωπύρωσες το αρρωστημένο το κύτταρο μ’ ένα φύσημα  στων ανθρώπων το όμμα και να ακουσθεί το σπινθήρισμα της ψυχής να ανατάξουν το βήμα τους. Σε λίγο θα επιτελέσεις το θαύμα σου οι παραλυτικοί με το κρεβάτι στον ώμο θα  περπατήσουν κι οι ποιητές θα εισπνεύσουν τη ρητίνη του πεύκου . Θα επικοινωνούν κάθε αυγή να σου λεν καλημέρα ευγνωμονώντας το  θεό που σε γνώρισαν κι ημέρεψε το άγριο κύμα τους η επωδός της οδύνης. Σε λίγο του Σεπτέμβρη  η Πέμπτη θα σου φέρει την ευλογία της το αγίασμα του Αγίου Ποταπίου. Αγγελική των αγγέλων πάντα θα ονειρεύεσαι τα μεγάλα ταξίδια στις απέραντες λίμνες στους λειμώνες της φύσης στους καταρράχτες που χάνονται μες στα άγρια βάθη τους! Θεσσαλονίκη 29-09-2005   ΓΡΑΦΟΝΤΑΣ ΠΟΙΗΣΗ Γεννήθηκες στο μάτι της θάλασσας στων κυμάτων  τα φώτα στων γλάρων το πέταγμα να λευκαίνεις τα όνειρα και να αποξεχνιέσαι στην Περαμιώτικη ακρογιαλιά γράφοντας ποίηση Λέγκω αθάνατη μοναδική και ανεπανάληπτη στην τελετουργία της φύσης. Γράφοντας ποίηση χόρεψες στο αλώνι του ήλιου πέρασες τον πορθμό σαν γυναίκα και έρωτας. Κι ύστερα με το λευκό το μαντήλι σου χαιρέτησες ένα φίλο παλιό και είπες το γέλιο του να το κάνεις κορνίζα μην το κλέψουν κι εκείνο οι άνεμοι να συμπληρώσουν την άμμο του! Θεσσαλονίκη 20-12-2006 Θεόδωρος Σαντάς