Ο άνεμος μας στέγνωσε

Αφήνω πίσω το υγρό μου σπίτι

με τις αλλόκοτες, παμφάγες μνήμες.

Αφήνω απείραχτα τα σκοτάδια

που ποτίσανε τους τοίχους

και τρέχω με την επιθυμία σαν αγρίμι

για την πιο ουσιαστική συνάντηση των οραμάτων.

Συλλογίζομαι για το υγρό στοιχείο·

το λαμπερό όνειρο

που κάνει ένα ρήγμα στην ψυχή

με το ξεχείλισμα των αισθημάτων…

Οι εχθρικές μου παραστάσεις με ρίχνουν

σε μια βραχώδη περιοχή της υποψίας.

Πέφτει το μυστήριο κρυστάλλινο στο σώμα μας,

μια κολασμένη ασυνεννοησία

που συναντιέται στο βλέμμα το παράλογο.

Μια άτυχη ανταπόκριση του φωτός στην επιφάνεια·

μια μεγάλη πληγή

που παλεύαμε στο νερό τόσα χρόνια

κι ο βυθός γεμάτος αλήθειες ήταν κρυμμένος,

με τον άνεμο ακάλεστο επισκέπτη

να μας στεγνώνει, να μας σκεπάζει

με το αόρατο σεντόνι του θανάτου.

Ορμούσε απ’ τη θνητή χώρα των ανέμων

νότιος, νότιος ο πειρασμός

δυνατός, νευρώδης

με τα σημάδια της αχόρταγης ηδονής

έφερνε μαζί του τη θλίψη της ψυχής,

τη θλίψη του ύστερου πόνου.

Λάσκαρης Π. Ζαράρης

***  Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή «Δέκα σκάλες προς τον ουρανό»