Ό,τι δεν μπορούσαν τα χείλια ν’ αναστήσουν
τα χρώματα της νύχτας ζητούσαν να φωτίσουν
με τα κρυφά τους άστρα την ουσία του κόσμου
πλουτίζοντας τις φράσεις με τον ύμνο των ρημάτων.
Ήθελα να πω δυο λέξεις
να σπάσει η βαριά σου συννεφιά.
Με ουρανούς και θάλασσες ν’ αντέξεις
το ράγισμα των ονείρων σου
από το πλησίασμα της μοίρας.
Με φωνές αγγέλων να πιστέψεις
πως πάνω στα ηλιόλουστα τοπία
χτίζονται τα κάστρα της σοφίας.
Στάξε λίγες σου λέξεις στο λευκό χαρτί
λίγες σταγόνες ευτυχίας
στο ανθισμένο κλαδί του χρόνου που ποθεί
του άγνωστου ανέμου το λίκνισμα.
«Ποίηση, θα ήθελα να γίνω εραστής σου
να ταξιδέψω στο κορμί σου
κερδίζοντας των στίχων τη δροσιά
των δαντελωτών ακρογιαλιών την ομορφιά!».
Λάσκαρης Π. Ζαράρης
*** Έπαινος από το πολιτιστικό περιοδικό «Δευκαλίων ο Θεσσαλός» το έτος 2010
Έξοχο............. Απλά....
ΑπάντησηΔιαγραφή«Ποίηση, θα ήθελα να γίνω εραστής σου
ΑπάντησηΔιαγραφήνα ταξιδέψω στο κορμί σου
κερδίζοντας των στίχων τη δροσιά
των δαντελωτών ακρογιαλιών την ομορφιά!».
Υπέροχο κ. Ζαράρη!
και άξιος ο έπαινος του!
Αγαπητή αναγνώστρια, με συγκινείτε ειλικρινά με τα σχόλιά σας! Δείχνετε πως σας ενδιαφέρει πάρα πολύ η ποίηση και έχετε πάντοτε να πείτε έναν καλό λόγο για τους άσημους υπηρέτες αυτής.
ΔιαγραφήΜιας και το έφερε η συζήτηση, έχω να σας πω ότι διάβασα στο μπλογκ σας πολύ αξιόλογα ποιήματα.
ΔιαγραφήΑν και δεν θα συμφωνήσω με το σχόλιο σας.."περι άσημους υπηρέτες αυτής".. ωστόσο μου κάνει για απάντηση σε αυτο που αναφερετε...
Διαγραφή" διάβασα στο μπλογκ σας πολύ αξιόλογα ποιήματα."
έχετε κ Ζαράρη .. πάντοτε να πείτε έναν καλό λόγο για τους άσημους υπηρέτες αυτής.