Το τραγούδι των κρυφών σπηλαίων

Μονάχοι απόψε ξενυχτήσαμε πάνω στα κύματα

με μια αλήθεια στο στήθος να μας πνίγει

και λίγο-λίγο αδειάσαμε στις μέρες μας

τα δίχτυα που είχαν χωρέσει τόσες τρικυμίες

κι απ’ τη σιωπή λίγο θάρρος προαιώνιο.

Παραλογίστηκαν οι νύχτες με τις μνήμες μας

απ’ το ατέλειωτο ταξίδι μες στ’ ανέγγιχτα μυστικά

που βάθος γαλάζιο ψηλαφίζουνε

με δάχτυλα σκοτάδια του τοπίου.

Πέρα στις ώριμες κορυφές

που ανταμώνουν το άπειρο

και σημαδεύουν τη ζωή με στόχους,

ανείπωτη αίσθηση απλώθηκε στο μαξιλάρι μας

όπως γείραμε στο φεγγάρι τα κεφάλια μας

σβήνοντας τη συννεφιασμένη

ζωή του παρελθόντος.

Περάσαμε πάνω στα κύματα ανέγγιχτοι

χωρίς να μας πληγώσουν

οι ανάσες ενός βυθού αγνώριστου

που έκρυβε στο βάθος του ψιθύρους

ενός καινούργιου κόσμου,

τις γραμμές του ορίζοντα, δύο σταυροδρόμια.

Πάνω σου περνάει η ζωή

θάλασσα μυστηρίου,

προκάλεσες τα βάσανα του ονείρου

που σχήμα θέλει να σ’ ερωτευτεί.

Είσαι απέραντη και προκαλείς

το ρίγος του ψαρά που αλιεύει αλήθειες.

Το τραγούδι των κρυφών σπηλαίων σου

είναι η γαλήνη της ψυχής σου.

Λάσκαρης Π. Ζαράρης

***  Από την ποιητική συλλογή «Παράθυρο στα όνειρα»