Κορίτσι των ανέμων
*** Δημοσιευμένο στην εφημερίδα «Νέα Αγχίαλος»
που βγήκες απ’ τα σπλάγχνα του πνιγμού
και της φωτιάς, κορίτσι ζωηρό
με τη μιλιά του πόνου,
πιστή αγαπημένη των ονείρων
ελπίδα λυπημένη των αναστεναγμών.
Βυθίζουν το μαχαίρι στην ψυχή μας
το χώμα μας πατάνε με οργή
γεμάτο μίσος το αγριεμένο πρόσωπό τους.
Φτωχός λαός που πάει να κρυφτεί
ν’ αλλάξει μες τις ρίζες του, τις πιο αληθινές
τον τόπο που έζησε αιώνες πριν
με το χαμόγελο της ανθηρής ψυχής
με τα γαλάζια εκστατικά ταξίδια της ιστορίας.
Φτωχέ λαέ, μα πλούσιε σε όλα
γενιά αριστοκρατική μες στα φτερά
του ξεχασμένου Βυζαντίου ζεσταινόσουν.
Σου ξεριζώνουν την ψυχή
τα πιο γλυκά αισθήματα του πόθου
τον γαλαζοπλασμένο ουρανό,
τη θάλασσα την τρομερή
που αν και Μαύρη θάλασσα την λένε
ήταν η αγκαλιά της πιο ζωηρής ελληνικής ψυχής.
Ακόμα μες στη μοναξιά μας ορίζει
η ηχηρή κραυγή του ανθρώπου
που έχασε τα ιερά του, σχολεία, εκκλησίες,
τη γλώσσα που ανασαίνει από λέξεις
γεννημένες με τον πόνο
και την πίκρα του ξεριζωμού.
Ο ήλιος της αλήθειας μας άνοιγε τον δρόμο:
«παιδιά της συνέχειας του Ελληνισμού
πιαστείτε στο φιλόξενο της Θεσσαλίας φως,
ελεύθεροι, ελεύθερα να τραγουδάτε
σκοπό του πρόσφυγα παρηγορητικό.
Δεν άλλαξε του φεγγαριού το βλέμμα
ίδιο το φως που σας μεθούσε
στα μέρη τα χαμένα, όπως και στην καινούργια γη.
Ο σπόρος σας δειλά φυτρώνει
με νέα οράματα και με την ευλογία της βροχής.
Μνήμη της δουλεμένης, πλούσιας Θεσσαλικής
γης, γίνατε κι εσείς οι εργατικοί της
Μυρμιδόνες».
Λάσκαρης Π. Ζαράρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου