Η πληγωμένη κόρη

                  Τόση διάθλαση στη μνήμη

                  πώς μπόρεσες ν’ απαρνηθείς

                  το γρονθοκόπημα μιας θάλασσας τυφλής;

                  Κόρη, εσύ γλιστρούσες αέρινα στις πολιτείες

                  του αφρού, μειδιώντας για τα χαμένα βάθη.

                  Χρόνια πάλευαν στο νερό οι μνήμες·

                  μια βουλιαγμένη Ελλάδα βλέπαμε αιώνες,

                  τότε με το μαχαίρι στο στήθος,

                  τώρα μέσα στο μεθυσμένο παραμιλητό.

                  Το αίμα θησαύριζε πάνω στην πληγή σου,

                  μοναχή επιθυμία γύρευες να συνάψεις

                  σχέσεις με αγγέλους, ένα χέρι να σε κρατάει

                  στ’ όνειρο, στη ζύμωση με την αντοχή.

                  Κι είπες πως κάποιοι αισθάνονται κάτω απ’ τις πληγές

                  το βουερό ποτάμι αυτών που χάθηκαν

                  κι ίσως κάποτε επιστρέψουν με τη μανία

                  της καθαρής, καταγάλανης ζωής.

                  Τότε θ’ αστράφτει στην επιφάνεια το αποδιωγμένο μίσος

                  και θα φαίνονται τ’ αποτυπώματα μιας νέας γης,

                  πολιτεία ανεξάρτητη και αυτάρκη με τα δικά της υλικά.

                 

                  Όλα θα γίνουν γρήγορα σ’ αυτή τη μεταμόρφωση,

                  η μέρα θ’ αφήσει την αλήθεια ν’ ανασαίνει

                  κάποια ευφροσύνη γαλήνη των νεκρών:

                  «Σας μιλήσαμε άπειρες φορές, μα εσείς

                  φτιάχνατε αναχώματα στο θαύμα».

                  Το κύμα και η ταραχή στα μάτια σου

                  με μέθυσε από ζωή.

                  Χωρίς μια εικόνα περπάτησα με χίλιες θλίψεις,

                  χωρίς το παρελθόν το φονικό ξέχασα

                  πως η Πατρίδα μου με αναδημιουργεί.

                  Ο άνθρωπος ο άδειος από ιδέες κουρελιάζει

                  σαν τη σημαία των ηττημένων μες στη μάχη.

                  Τις σφαίρες σταματήστε που σκοτώνουν

                  τη μνήμη των ηρώων και φέρτε τους κοντά σας

                  ν’ ανασάνουν από της αδιαφορίας το κυνηγητό.

                  Ακούστε το χιλιοειπωμένο νόημά τους:

                  «Δέσαμε κάμποσα καράβια στο ταξίδι μας,

                  άλλα στην Ευρώπη, άλλα στην Ασία,

                  μα δεν εγκαταλείψαμε ποτέ τόπο ιερό».

                  Λάσκαρης Π. Ζαράρης

    

                  ***  Δημοσιευμένο στο λογοτεχνικό περιοδικό «Μουσών Μέλαθρον»