Ένα ποίημα της Βίκυ Κώσταινας-Λαγδού

Πυρόγα για έναν «Ερωτικό»

 

Κάτω από υγρόισκιες βαλτωμένες υδάτινες στοές

χορταριασμένες από μπρούσκλι κι αγριάδα

θ’ ανταμωθούμε είναι βέβαιο κι ασφαλές.

Αφού τάμα κάναμε στο χλωμό περίβλεπτο θολό

του φεγγαριού το τσόφλι.

Όταν στο νοτισμένο κατά το διάβα χώμα

οι σκιές μας θα συγκλίνουν

αυθόρμητα κι ερωτικά με τα καταποντισμένα

στο Σούνιο λευκόπεπλα αγάλματα θεών

απ’ του Αιγαία την πομπή στ’ αλαργινό ταξίδι στα βαθιά.

Θα σ’ αγαπήσω παρ’ όλες τις ευφάνταστες δοξασίες

των ωκεανών αποκυήματα κι έκτρωμα φαντάσματα.

Ένα κομμάτι μυστικό κράτησα στα ενδόψυχα

το κύμα ν’ αφουγκράζεσαι,

όταν μέσα στα παράλογα πλανέματα του Αιγαίου

το άρρητο κι αμόλυντο θα ζεις μέσα απ’ τα όνειρά μου

στον κόσμο σου το μυστικό και τον απόλυτα επιλεκτικό.

Τίποτα δεν θα πούμε για τα χαμένα ταξίδια

μα ούτε και για τους γοργόφτερους γλάρους,

που κατά την πορεία αστόχησαν το πέταμα.

Θα ανατάξουμε το κεφάλι στον ήλιο ορθό

ορκιζόμενοι στο θερμόπληκτο δίσκο τη συνοχή

για σύμπραξη  στο μονόπρακτο έργο.

Θα ορκιστούμε μιαν αργόρυθμη κι αργόθυμη ζωή

κάτω από τον ίσκιο της περίλαμπρης φωτοβολίδας.

Τη σιωπή θα τυλίξουμε μέσα σε εύθραυστα

υλικά γήινα ανεξίτηλα και ανεξιλέωτα

σαν το κορμί θα πάλλεται κάτω απ’ τους κλώνους

της αραχνοΰφαντης γαζίας και τ’ αγέρι θα αριθμομετρά

τους παλμούς του έρωτα,

που απ΄ τη μανία εξέπνευσαν τ΄ αγέρα.

Μια σταγόνα φεγγόβολη αργοκύλησε

απ’ του φεγγαριού τ’ ασημένιο δισκοπότηρο

να προλάβει την έκρηξη των πυρετών ερώτων

στην ώρα, που το νωχελικό κι αδύναμο περίγραμμα

 θα επισκιάζει το ένωμα του δρόμου με τα ρείκια

κι αυτού του μονοπατιού, που κουβαλάει το βήμα αργά

στον μακρύ γιαλό με τα σπαρμένα όστρακα

και τα μαρμάρινα βότσαλα εξοστράκισμα

διόρυξης παγιωμένων ονείρων σε απόσυρση.

Την ώρα του σεληνιασμού τον ίσκιο

θα πατήσουμε του φεγγαριού,

αφηνιάζοντας με βουκέντρα τα διάσπαρτα

αστέρια,  που σωρηδόν απ΄ το βάρος τους θα πέφτουν.

Κάτω από το νεροπλάγι με τις χλωρές υδάτινες στοές

θ’ αγαπηθούμε όπως το τάξαμε,

αποστηθίζοντας στίχους Βεργίλιου κι Ομήρου

εύχυμους κι ευάκοους στα ώτα

περίανθα τέκνα λαμπρά του χλωμού

περιγράμματος του φεγγαριού.

Γιατί ταχθήκαμε να ζήσεις εσύ και ν’ ευδοκιμήσεις

μέσα στης θύμησης  το θυμαρίσιο ξεροβούνι.

Zürich Winter 2000

Vicky Kostenas Lagdos