Ακμάζουν πάντα εύφορες στιγμές
όταν καταμετρώ τον πόνο
στα καλντερίμια της ξεσκέπαστης ψυχής.
Ατέλειωτες σιωπές έχουν ανάψει
στο ημερολόγιο των ονείρων το φυτίλι
και μνήμες άστατες καπνίζουν
την άπληστη οσμή των ξεχασμένων σωμάτων
και των προσώπων την επάρκεια.

Πολύχρωμη νοσταλγία, αξεδιάλυτη εικόνα,
αρνήσεις ή καταφάσεις, επίπεδες, βαθιές φωνές
με το βαθύ σχηματισμό του γέλιου και της θλίψης
διεκδικούν στην εναρμονισμένη φύση
την ηδονή της αξεπέραστης γραφής,
της ζωής και του θανάτου.

Φιλίες μουδιασμένες, νεκρά κειμήλια
του χάρτη της ζωής πρόδωσαν
το φιλήσυχό μας βλέμμα με απάτες.
Κάποια πρόσωπα διαφορετικά
διείσδυσαν τόσο αθόρυβα
κι έμειναν για χρόνια ανάμεσά μας
σαν τις πυρίπνοες επιθυμίες μας,
ευλύγιστα στις ώρες τις μεγάλες.

Χωρίς ν’ αφήσουν τις φωτογραφίες τους,
άφησαν τις σημάνσεις και τους μύθους τους
γνέθοντας ιστούς ευνοϊκού ονείρου.
Ένας μορφασμός, μια λέξη άπειρης καλοσύνης
επάξια κέρδισε για χάρη τους την αιωνιότητα.

Λάσκαρης Π. Ζαράρης