Φεγγάρι ονειρεμένο, σπηλιά τ’ ουρανού
με το νυχτερινό χαμόγελο του Θεού σχηματισμένο,
απλώνεσαι στα μάτια κάθε ξαφνιασμένου θνητού.
Η φύση μες στη ζεστασιά, μες στην ησυχία χιλιάδων
ονείρων που τραβούν το φεγγοβόλο δίσκο
κι όλα τα φαινόμενα αφήνονται στο χάδι του,
στο θαυμασμό του απείρου.
Στις κρύες νύχτες του βουνού και στις ζεστές της θάλασσας
η αγκαλιά του κοριτσιού περιμένει
κάποιο διαμαντοστόλιστο πουκάμισο
με τα φιλιά του Αυγούστου.
Το αγόρι σπαρταρά στα χέρια της αγαπημένης
με λόγια της ψυχής ζεστά μετέχοντας
στου αχνιστού χώματος τη σαγήνη,
στην αλήθεια του έρωτα και στα δροσάτα χείλη
όπου ζητάει παρηγοριά.
Πόσα δε θα ’δινε ο ήλιος,
πόσο φως θα χαράμιζε για μια ματιά του φεγγαριού,
για ένα καρδιοχτύπι, για ένα στιγμιαίο άγγιγμα
του πύρινου κορμιού του από τη θεά Σελήνη
κι ας πέσει μες στις λίμνες και στις θάλασσες·
βράχος από τους πιο συνηθισμένους,
να χάσουν οι άνθρωποι τις μέρες τους,
να χάσει αυτός την κυριαρχία του φωτός
ζώντας τις νύχτες εφιάλτες, με την ελπίδα,
τη φιλία της καινούργιας Πανσελήνου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου