Contessa Lara

Cante Ghirlande II

Απ’ το σονέτο και το γέλιο ενός στίχου

χορτάριασε η πεδιάδα, όπου στης μοναξιάς

τα βουνολόφια  απόθεσαν τη Μούσα.

Στην πεδιάδα, που κατώκησε μια καλλονή,

συνάζοντας με τα  ματόφυλλα της

περίσσιες αχτίδες της νυχτογέννητης αυγής.

Που να ’ναι οι σπόνσορες

ερωτικών της στίχων

σαν ο ουρανός φορτώθηκε

τα φύλλα όλου του φθινοπώρου;

Όχι, σήμερα ο κόσμος δεν τελειώνει

μ’ ένα ερωτικό σονέτο,

που κρατά ορθό τον ουρανό

και μας περνά ένα πεταχτό φιλί στο πέτο!

Η ελπίδα στ’ αμόνι πόθους λειαίνει  

για να τους ρίξει σ’ εύδιων κι απάνεμων

λιμανιών την προσμονή.

Κι η πεδιάδα αναλάμπει ολόσωμη

απ’ της παπαρούνας την πυρακτωμένη φλόγα.

Στόματα από γλυκό φιλί με δυόσμο

φίλησαν στις παρειές αιμοστάλαχτα φιρίκια,

κρεμώντας τον πόθο στ’ ανοιξοθύρια της μηλιάς.

Βελανιδιές φορτώνονται τον ήλιο

να τον περάσουν πανωφόρι στης κερασιάς

τα κατακόκκινα μάγουλα.

Στην απουσία του ο Ήλιος φεγγάρια ζωγραφίζει

να του κρατούν πάνω στον ουρανό τ’ αστέρια.

Η αποστασία του φεγγαριού τιμωρείται

μ’ οξύμωρο σχήμα μέσα σ' αξημέρωτα νυχτέρια.

Η φωνή ειν’ αυτή, που τρέχει και πρώτη

φτάνει στις βουνοκορφές

πριν το κύμα πνίξει  τα όνειρα

και σβήσουν όλες μου οι χαρές.

Η μέρα παιδί πεθυμητό του Δία και της Alba

από μια συνεύρεση στο πούπουλο τ’ αγέρα

σαν το φιλί τους μπλέχτηκε σε γκρίζα πλάνα φύκια

μύρισ’ ο τόπος γιασεμί ως  του Γέρα τη μπασιά.

Χάρηκε χτες η γη σαν δέχτηκε επίθεση

από σπουργίτι πολυτάξιδο και κοσμογυρισμένο

ν’ αναζητά σπόρο χαμένης του σοδειάς

στου κήπου την αγκάλη λατρεμένο.

 Vicky Kostenas Lagdos

Zürich, 21. Januar 2011

dedicata alla poetessa Contessa Lara di Firenze

Αφιέρωμα στην Φλωρεντινή ποιήτρια Contessa Lara

των μέσων του 19 αι. in Italia