Τι να ’χει μέσα το νερό που κατεβαίνει
και στροβιλίζεται στις πέτρες,
εκεί που καθρεφτίζει τον αέρα
στον πράσινο ίσκιο των κισσών;
Βρίσκει μία αναλαμπή στο χρόνο
ξεφεύγοντας απ’ το πιο πολύτιμο μυστικό
και μας μιλά με τον καημό του,
το φλύαρο νερό,
καθώς τραβάει για το πέλαγος
κι ένα κρυφό πόθο άφησε στο βουνό,
απ’ όπου ξεκίνησε με την ανάσα
του εινοσίφυλλου έρωτα.
Με δάχτυλα που ψάχνουν μες στις ρίζες μας,
μες στου πλατάνου τη βαθυστόχαστη ματιά
πηγαίνει η μνήμη για το πέλαγος περήφανη
κι όλες οι πληγές βουλιάζουν μες στην ξεγνοιασιά.
Είναι ο τόπος του θριάμβου,
στεφανωμένος με κλαδιά ελιάς,
η φύση που στις ερωτικές φωνές διαβάζει
ενός δέντρου την καρδιά,
του ρυακιού την αξεθύμαστη αγάπη
στα χρόνια που περάσανε κοντά μας
και ήταν σαν τις ζαλισμένες πέστροφες θολά.
Ακούμε το σάλο του νερού μες στην ψυχή μας
αναστεναγμούς, γέλια, πειράγματα
από τη νεράιδα που ανεβαίνει
το σούρουπο να μας μιλήσει.
Να πεις την ψυχή ποτάμι- το μόνο υπαρκτό σημείο
όπου εκεί ο μύθος αρχίζει να ξεπλέκεται
στα πόδια της μακρυμαλλούσας φύσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου