Έπιασα στα χέρια μου τα νησιά του Αιγαίου,
οι παλάμες μου έγιναν ατέλειωτες
δεξαμενές του ήλιου.
Καίγονται απ’ την έξαψη φανταστικά ταξίδια,
τράβηξαν μέσα τους το φως
σαν άστρα τ’ ουρανού και μου χαμογελάνε
με τις ιδανικές στιγμές τους.
Περαστικές στα βράχια συντροφιές,
ανέμελα μαλλιά πάνω στο κύμα,
τα μελτέμια φέρνουν νέα απ’ τα παλιά.
Κάτι έμεινε στο τέλος πίσω απ’ τον ήλιο,
πίσω απ’ τα μάτια τα υγρά,
την αλμύρα στο δέρμα
απλώνοντας σαν πινελιά στη μνήμη
μια εικόνα: ένα παιδί μικρό
που έσερνε τον χαρταετό στον ουρανό
τραβώντας τόσο όνειρα, τόσους ξεχωριστούς
ήλιους στην ψυχή του.
Τόσο απλά μετάγγιζε
το κρυμμένο φως της ύπαρξής του
κι υπερασπίζονταν της θάλασσας την πίκρα,
των ιδανικών νησιών τη μοναξιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου