Ωδή στην Ευτέρπη

 

Ω, Μούσα των δασόπυκνων βουνών!

Στα ματόκλαδά σου πάνω οι κερασιές δένουν

τον πρώιμο εύχυμο καρπό για το φιλί των εραστών.

Αφήνοντας ένα μειδίαμα στης χαραυγής τ' αναφιλητό

για να 'χει η μέρα νόημα και η ζωή το φως της.

Και τι δε θα 'δινα στίχους σου στο στημόνι να 'δενα.

Δρόμους να παίρνω να ξεμακραίνω

και να γυρίζω στην ποταμιά

με τους θυσάνους της καλαμιάς

ν΄ αποστηθίζω πουλιών τραγούδια

να ξεσκιστώ μες τα παλιούρια

για τ' ανέμου το χορό της λυγαριάς.

Η αποψινή νυχτιά χτενίζεται με ασημένια χτένια.

Αριπρεπής ο Κίσαβος σου στέκει επιστεφής

Μα συ την πένα πιάσε μην πέσει καταγής.

Σήκω κι αγκάλιασε ό,τι έφυγε

μέσα από μιαν  ανάσα χρόνου.

Σύναξε τα ματόφυλλα στο ιερό λημέρι των Νυμφών

τα πρόσηλα αλώνια με ξανθοήλιαστα

άχυρα ωραίων εποχών.

Κι εγώ να φέρω πάω ένα χαμόγελο,

που άφησε ένα δάκρυ ν΄ αργοκυλήσει

απ΄ των ματιών την άκρη.

Ψάξε για ρίμες ποίησης, που γέννησε η Αλμπα

σαν της ημέρας έφεξε το φως το ερατεινό.

Ψάξε μέσα στο δείλι, που χάνεται

σταγόνες για να βρεις εύδιου φεγγαριού

για να 'χουν τ' αμπέλια αιτία κι αφορμή

τον πόνο τους να κλάψουν.

Vicky Kostenas Lagdos, Dichterin

25. August 2011