Ο χορός της μέρας

Μια καλημέρα στων βλεφάρων τη σιωπή,

που ο ήλιος συμπαρασύρει και παίρνει μαζί

στο μακρύ καυτό της μέρας του ταξίδι.

Καλοτάξιδες σκούτες με μάινα πανιά

ελπίδες αρμενίζουν για του μαΐστρου

την εύκαρπη κι εύγηρη χώρα.

Μια καλημέρα στο εύπνοο φιλί του μπάτη,

που τη γλυκιά του ανάσα δροσοσταλάζει

στην απάνεμη μπούκα με τα φύκια.

Καλημέρα στ΄ απόθεμα του ήλιου

μιας γραφτής μαρτυρίας τ΄ απόσπασμα,

στο ταξίδι απ΄ της άλμπα ως τ΄ ατλάζι απ΄ το δείλι.

Στις μύριες απειράριθμες μικρές στιγμές,

όπου ο κόσμος γίνεται μικρός τα κύματα αγγίζει

και στ΄ όνειρά του νόημα ευφημικό αρέσκεται να δίνει.

 Καλημέρα στις αόρατες χρυσόκλωστες στιγμές,

που τις ζωές με λόγια προσήγορα ενώνουν

και με άνθη της αρχαίας Ατθίδος

την ώρα του ευλίγειου λόγου περιανθίζουν

«Είρηκε απειρόκαλος!

Όταν τα ρήματα εν τη περιττή ταύτη καλλιεπεία

την συγγραφήν αγλαίζων, ως αυτόθεν ερείν

τη της λέξεως ηδονή τον ακούοντα».

Pero a mi bastano i pensieri,

che sono troppo pochi davanti al mare

nel vento e nel sale immensa.

Sono i nostri  pensieri,

che possiamo fare di pensare,

quando effettivamente vogliamo.

Vicky Kostenas Lagdos, Dichterin

Zürich, 28. August 2011