Ένα ποίημα και τα χειρόγραφά του

Νύφη των μυστικών ακρογιαλιών μας

Με τα αιώνια σπήλαια στο μέτωπο
ένα στέμμα ανέφελο ο ουρανός σου,
όνειρα εφηβικά αδειάσαμε
στην ανακάλυψη των κρυφών μονοπατιών σου.

Κάποιες υγρές στιγμές στα μάγουλα,
το πρώτο φιλί που δωρίσαμε στον άνεμο
και το φύλαξε ενθύμιο στην ωριμότητά μας.

Γυναίκα που κοίταγες απορημένος κάποτε
και σε ζήλευαν που γευόσουν τ’ αγαθά της·
καθισμένη πάνω σ’ άσπρα σύννεφα
έπλεκε αγνές εικόνες ήλιου
περασμένες στ’ ακροδάχτυλά της.

Υπόνοια που έριχνε βαθιά μες την ψυχή σου
των θαλασσών η μνήμη
του αέρα η ξεγνοιασιά,
στο έρημο ταξίδι για τη δόξα
ποθούσες την αξέχαστη συντροφιά·
με χιόνια ντυμένη η ομορφιά
και τ’ άπειρα τοπία απλωμένα
σαν κάτι απαλά ματόκλαδα
που αγγίζουν τον χρόνου τις αλήθειες
και τα ψέματα των ονείρων.

Αθώες ψυχές-παιδιά ξαφνιασμένα
στον ίλιγγο της αγάπης,
που μεγάλωσαν με τους αναστεναγμούς
της νύφης που γδυνότανε μπροστά τους.
Λάσκαρης Π. Ζαράρης