Το ταξίδι της βροχής

Το παρακάτω κείμενο -ποίημα αν θέλετε- γράφτηκε από ένα φίλο και συνάδελφο που θέλει να κρατήσει την ανωνυμία του. Πιστεύω πως οι περισσότεροι άνθρωποι κρύβουν μέσα τους έναν εν δυνάμει ποιητή ή συγγραφέα που εμφανίζουν κάποια στιγμή της ζωής τους, όταν θα χτυπήσει το εσωτερικό καμπανάκι της ευαισθησίας.

Το ταξίδι της βροχής

Χιλιάδες σταγόνες βροχής γλιστρούν

στο μεταξένιο δέρμα σου.

Καθώς ο ουρανός χωρίζεται στα δύο,

απ’ τον ορίζοντα προβάλουν

λευκά φτερωτά άλογα

και σ’ αγκαλιάζουν περήφανα.

Το ταξίδι της βροχής ξεκίνησε

με το απαλό αεράκι να φέρνει

τα χνώτα σου γλυκά όπως αυτά είναι,

μαζί με τη γύρη των δέντρων.

Εσύ που ’σαι Θεά και άνθρωπος,

είσαι η ώχρα της ανατολής,

είσαι η αυγή του κόσμου.

Ο έρωτάς σου είναι παράδεισος

στους κρεμαστούς κήπους.

Όπου και να κοιτάξω γύρω μου

η αγάπη σου χρυσός που απλώνεται

περίτρανα στη φύση.

Η ανάσα σου είναι ο έρωτας των δέντρων.

Η δροσερή πνοή σου είναι η λαλιά

του ερωδιού που χάθηκε.

Μαζί σου στη ζωή και στο θάνατο

να γεύομαι τα πάντα.

Γ. ΜΠ.